We gaan niét naar Eastbourne!

Na weken prachtig zonnig weer, begint het koud te worden op de avond voor vertrek, precies als we door een handjevol vrienden uitgezwaaid gaan worden. Hans heeft dan al de handige handen laten wapperen om met mij een storing uit het laadcircuit van de startaccu te halen en om te onderstrepen dat we ooit écht relaxen gaan, krijgen we van Roos en hem ‘vertrekkerschampagne’ voor het eerste moment waarop we de schouders kunnen laten hangen. Maar voor nu verkassen we de borrel naar de sociëteit en proberen onze aandacht bij de lieve mensen om ons heen te houden.

Morgen willen we losgooien, maar we weten dat er nog veel moet gebeuren voor dat überhaupt kan. Naast het inladen en stouwen van  alle voorraden zijn er nog tientallen klussen te doen. Zo moeten er bijvoorbeeld nog steuntjes gemaakt worden voor op dek om de pas net geleverde bijboot op te kunnen leggen maar moet er ook in ons huis nog van alles gefixt worden om het achter te kunnen laten. Dat kan pas als alle ‘zut’ ingescheept is en het huis leeg. 

Na een gezellige avond volgt een korte nacht en begint de finale van ons vertrekken écht. 

Louise en Minne steken met ons de handen uit de mouwen om er ‘begin van de middag’ van te kunnen maken. Een gedoetje met de plotter die de kaart van Biskaje en verder niet laat zien en de navigatie iPad die de gps niet vindt, levert meer dan twee uur vertraging op. Uiteindelijk worden ook deze issue’s opgelost, maar niet nadat het ondertussen écht is gaan regenen en waaien. Toch zijn de verwachtingen voor de komende dagen uitstekend om naar het zuiden te zeilen. Waar we de eerste stop maken? Weten we niet. We zien het wel, in ieder geval niet wéér in Eastbourne. 

Tegen vijven gooien we dan uiteindelijk los en varen we tegen een lekkere chop het IJmeer op, terwijl Louise en Minne hun vlog starten. Als we daar later de beelden van terugzien, zien Caatje en ik hoe bijzonder ‘verrot’ we er uit zien die middag. Maar het kan nog erger. Het Noorzeekanaal is nog relaxed en feestelijk (Gabor en Michelle staan heel lief te zwaaien op het Stenen Hoofd) maar tegen de tijd dat we in IJmuiden zijn is het door alle vertraging door sluizen zo laat (en winderig) dat we besluiten in het donker de zee niet meer op te gaan.

Gelukkig maar, want eenmaal afgemeerd ruiken we een diesellucht in de kajuit. Uren later is het probleem boven (moertje van ontluchting van opvoerpompje zat niet voldoende vast) en is alle diesel opgedweild uit de motorruimte. Ondanks de kou ben ik bezweet en stink ik naar olie: het vertrekkersgevoel dat helemaal past bij ons vertrek in 2017, toen in IJmuiden ook meteen de eerste klusuren werden gemaakt. Tegen 0130 gaan Caatje en ik slapen om de volgende dag licht duizelig het ruime sop te kiezen. Het snufje wind in de rug maakt er meteen een zeilers-uitdaging van, want we combineren ongeveer alle tuig dat we aan boord hebben om gang te kunnen houden.

Als na een mooie zeildag de nacht invalt, besluiten we niet de Belgische kust tevolgen maar naar Engeland over te steken, om druk te kunnen houden. We omzeilen ankerredes en windmolenparken en zien bij het ochtendgloren Engeland al liggen. Vrachtschepen, ferries, krijtrotsen: we krijgen het allemaal geserveerd. Wat inmiddels langzaam afgeserveerd wordt, is de wind. We zijn toch al helemaal in de zeilwissels en uitboomerij ingevoerd dus houden de moed erin en verhogen de sfeer -op deze koningsdag- met de lekkernijen die we van Stefan en Marleen kregen. 

Met Britse data op de telefoon checken we de nieuwste weersverwachtingen: de komende twee dagen zijn niet echt briljant voor een zuidelijke koers. Het zuchtje wind dat er is, zullen we dood varen. Als we -om de voorspellingen te onderstrepen- stilvallen en de tor moeten starten, wordt langzaam duidelijk dat we wéderom, voor de zoveelste keer, te grazen worden genomen door Eastbourne. Een rare haven in een woonwijk in een nietszeggend stukje Engelse kust. Al drie keer eerder lokte deze haven ons al een Sirene tegen heug en meug in naar binnen. Maar we maken er iets leuks van. Louise wil graag grote steden bezoeken en dus ruiken we onze kans: twee dagen geen wind levert de opties twee dagen Londen te bezoeken. Caatje vindt een leuk hotelletje en boekt de treinreizen en zo zijn we nog maar net weg uit NL, of de eerste feestelijke uitstapje is geboekt. 

In Londen blijkt de marathon gelopen te worden. Ja, ook door ons want behalve enkele mijlen per deelfiets, lopen we we meer dan 20.000 stappen per dag. Maar ook de echte marathon wordt gelopen en dat geeft de unieke mogelijkheid over voor autoverkeer afgesloten straten en bruggen te lopen. We genieten van de dynamiek van de stad, markthallen met internationale eettentjes, streetfoot, Harry Potter-plekken, de indrukwekkende architectuur en zeker ook van de prachtige treinreis naar Londen en terug naar de boot. De eerste stad is binnen. Check!