BOJANGLES

Atlantic Ocean Tour 2017-2018

SXM

Deze stond ook nog op de ‘to do’ lijst: onze tijd in SXM. om verwarring te voorkomen: we zijn inmiddels al een paar weken op de azoren. 



In mini konvooi varen we met de Agape en gezonde tegenzin dan toch maar weg van Barbuda. In het avondlicht slalommen we tussen de riffen door -makkelijk, we volgen onze oude track- en kiezen we zee. Er is voor de verandering veel maan en dat maakt de nachtshift relaxed.

Het is vroeg in de ochtend als we Sint Maarten (SXM, ook wel Sinte Minne) aan de horizon ontwaren. In overeenstemming met ons gemoed is het wat buiig weer en hangen er dikke wolken boven de heuvels.

SXM: Caribisch eindstation, rendez-vous, angstgegner, foerageerstation: we lopen het met gemengde gevoelens aan.

Op het eerste gezicht lijkt de schade door Maria iets mee te vallen. We zien best veel huizen met daken en ook bomen met kruinen. Gelukkig!

Uit Hollandse gierigheid kiezen we er voor aan de Franse kant te gaan ankeren, in Marigot Bay. Inklaren kost er 2 euro, waar de NLse kant tientallen dollars rekent. Het is best druk, maar verder een prima ankerplaats. Een meter of drie diep en prachtige zandbodem.

Het voelt raar de bijboot voorlopig voor de laatste keer te water te laten. We hebben een wat onbestemd gevoel. Op dit eiland gaan we met name zaken doen in plaats van chillen: we gaan de grootste -langste- crossing tot nu toe voorbereiden en krijgen weer het ‘no way back’ gevoel dat we ook op la Gomera en Mindelo hadden. Het vrachtschip van Peters and May waar we een optie op hadden ligt binnenkort op Antigua en gaat zonder Bojangles aan boord de oceaan over. We gaan het dus zelf doen, móeten het nu zelf doen.

Het is een rare gewaarwording. Weken geleden kozen we bewust voor deze optie maar nu puntje bij paaltje komt vragen we ons af waarom we dit in hemelsnaam zo nodig wilden. We bekijken de weerkaarten en zien hele lijnen troggen door onze route struinen, we zien diepe depressies naar het zuiden zakken, woeste windpijlen in de rondte draaien, golfhoogten die horen te figureren in slechte films en windstiltes groter dan heel west Europa die onze route blokkeren.

Naast het ‘waarom’ komen vele andere vragen bij ons op. Hoe veel diesel gaan we nodig hebben, is het zee-anker in orde, voor hoe veel weken moeten (kunnen) we verse groenten en fruit meenemen? Hebben we genoeg AAA batterijen voor de hoofdlampjes voor in de wachten, oordoppen om in een schuddend schip te kunnen slapen et cetera,et cetera?

Gelukkig is minstens 50% van de bemanningen hier bezig met vertrekken naar het noorden (de rest overzomert het orkaanseizoen in het zuiden), dus we kunnen ons lekker gek laten maken door betweters en spookverhaalvertellers. Je hebt voor tien dagen diesel nodig, om mee te beginnen! Je moet eerst naar 40 Noord varen, móet! Nee, directe lijn naar de Azoren is beter, écht. Je hebt niks aan een droque, je moet een sleepanker hebben. Weet iedereen. Vorige week hadden ze zes meter hoge golven op 36N bij 50 knopen wind. Minstens. Die en die boot met zes kinderen aan boord deed er 5 weken over, of zes.

Dus zetten we nog voor 100 liter aan jerrycans op de lijst, hele trossen bananen, bergen bloem, een batterij eieren en nog heel veel meer. Je zal eens zonder iets, ja wat, komen te zitten. Aan de andere kant willen we het niet te gek maken. We willen geen jerrycans diesel aan dek, dus de limiet zit hem in de 140 liter extra die we in de bakskist kwijt kunnen. Met 440 liter diesel denken we een aardig end te kunnen komen en naast dieselen is doelloos drijven ook een optie… Bovendien hebben we ook al die bananen, bloem en blikken fris mee.

De kluslijst krijgt weer een kardinale rol deze dagen. We waren er al weken geleden aan begonnen, maar net als destijds in NL, voor vertrek, groeit de lijst aanvankelijk harder dan we kunnen afvinken. Ook mesten we de boot uit. Fijn, dat ruimt op, maar ook om plaats te maken voor Hans die binnenkort komt. Met de Dingo en Agape organiseren we een dagelijks weer-meeting, om samen te bespreken wat een goed weergat is. Heel fijn, want we kennen elkaar en weten wat we aan elkaar hebben.

Terwijl hun ouders met de aanstaande crossing bezig zijn vinden Louise en Minne plezier in spelen met hun vriendjes van de Dingo en Agape. Daar zitten de ouders immers in de zelfde manie, dus varen, zwemmen en suppen ze als er even geen school is naar en met elkaar.

Op het zwemplateau wordt een zand-in-flessen-winkel ingericht. Duiken naar de bodem, zand in de fles en daar dan weer iets ingewikkelds mee doen. Duurt uren en het zwemplateau wordt mooi geschuurd. Ahum.

 

Vintage Lego houdt zo een hele roedel 4-10 jarigen bezig

Extra gezellig wordt het als we in de baai de Rings en de Antares ontmoeten. We borrelen bij ‘Lagoonies’ (de lagoon geeft overigens wél een nogal heftig en helder beeld van het orkaandrama dat zich hier afspeelde, met tientallen gezonken boten die triestig deels boven water uitsteken en tegen de oevers liggen) en eten bij een ouderwetse Chinees.

 

kinderconferentie

 

Onze Britse vrienden worden ingewijd in de Hollandse interpretatie van een Chin-Indische maaltijd. Nummer 12, 45, 67, 78 aub.

Omdat ‘de grote boodschappen’ gedaan moeten worden en we Hans willen ophalen van het vliegveld, leggen we Bojangles een paar dagen in de haven en huren we een auto met serieuze achterbak. De haven krabbelt op van de verwoestingen door Maria en is wat gedesorganiseerd, maar biedt ons een rustige plek in een swell-arm hoekje. De kids kunnen zo makkelijk de benen strekken hetgeen fijn is met een lange tocht voor de boeg. Ook ligt de Mar-Jolie vlak naast ons: super gezellig, Frank hadden we sinds Portugal niet meer gezien! Mede dankzij een verlengsnoer van Frank kunnen we wat prik aftappen van een wél werkend electrapaaltje minstens 100 meter van Bojangles.

We gaan inslaan. Vandaag doen we boodschappen voor de komende drie weken. Moeten we thuis toch ook eens gaan proberen. Caatje heeft een immense lijst gemaakt dus zoeken we een joekelige en liefst betaalbare supermarkt. De Leader Price blijkt helaas met boedel en al weggewaaid. Vanuit de auto zien we overigens aanzienlijke orkaanschade, al is het veelal minder dramatisch dan in Dominica en Barbuda. Maar kan het ook zijn men hier al verder is met aanpakken van de schade.

In de Carrefour slaan we twee propvolle karren boodschappen in. De kids zijn super lief, helpen ons en vermaken zich zowaar goed in de gigantische winkel. We vinden er stroopwafels en speculaas en verheugen ons op een moment die te kunnen eten op de oceaan. Iets gegeneerd sleuren we de massa etenswaren richting kassa…

Als achteras van de auto al lekker doorzakt zetten we koers naar de welbekende aan-het-hek-wapper-Princess-Juliana-luchthaven. We hopen dat onze belangrijkste vracht, Hans, er nog bij past in de wagen.

We zien Hans landen (helaas in een ranke Fokker 70 in plaats van een 747 Heavy) en pikken hem even later met de auto op. Het past! Wat is het fijn hem weer terug te zien (en wat missen we Roos)! Hans mengt meteen in ons gezin, alsof we elkaar al járen kennen en we elkaar vorige week nog voor het laatst gezien hebben.

Hij is in zicht!

 

Hij is binnen gehoorsafstand!

 

Hij zit aan tafel!

 

Hij is ingeschakeld!

 

De Droque wordt nagelopen

Hans wordt ook meteen weer warm verwelkomd door de ‘Hollandse Club’ (het woord ‘Kolonie” vermijden we maar even, na een half jaartje Carieb is plaatsvervangende schaamte een prominente emotie) en valt met de neus in de boter met borrels en een afscheidsetentje met de Dingo, Rings, Antares (Verhollandste Scotten/Slowaken), Mar-Jolie, Agape en Bojangles.

 

Caribbean farewell diner

 

De laatste weather meeting

 

Met Hans ronden we laatste klussen af. Als we weer voor anker liggen krabben en poetsen de hele romp van de boot blinkend schoon. En dan is de kluslijst leeg en het schip afgetopt. We dinghyiën nog één keer naar de kant om ons te bezondigen aan superluxe yoghurt ijs.

 

dikke-ijs-pre-compensatie, voor als je drie weken de zee op gaat.

Als dat achter kiezen is zeggen we SXM gedag en varen terug naar de boot. Alleen de dinghy hoeft nog opgeborgen te worden. Op de Agape, waarmee we samen gaan opvaren, is dat ondertussen ook de laatste klus geworden. We denken dat het een goed moment is om te vertrekken. De wind zit in de oost (en nog niet in de noordoost) en de golven zijn te overzien. We gaan proberen de troggen zo veel mogelijk te ontwijken en het Hoog lijkt niet idioot groot. We appen en bellen nog even met familie en dan kunnen we.

Toeterend en zwaaiend varen we samen met de Agape tegen zonsondergang langs onze vrienden van de Dingo de baai uit. Daar staat de disco hard en wordt een lichtshow weggegeven. Wat lief en leuk! Als we ze achter ons gelaten hebben en de baai uitvaren is het aardedonker. Daar gaan we, twee of drie of meer weken de oceaan weer op. De drie volwassenen in de kuip, de twee ukken in hun kooien. Wij zijn er klaar voor, Bojangles is er klaar voor, we hebben er zowaar zin in! Fijn dat de Agape in ons kielzog vaart, net als toen we hier een week geleden aankwamen…

 

Chronologisch is de eerste volgende blog deze: ff wennen

Next Post

Previous Post

5 Comments

  1. Stephanie Koster 19th June 2018

    Succes!! En hopelijk zijn de keren doelloos dobberen op de grote oceaan minimaal!!
    En eten jullie iedere dag Bananenpannekoeken ??

  2. Mieke en Dic 19th June 2018

    Zoals altijd: een prachtig verhaal met prachtige foto’s! Maar wat een gek / heerlijk idee dat jullie nu een paar kilometer van ons vandaan op de Bojangles zijn en er nog bijna een hele week voor ons ligt om samen leuke dingen te doen!
    Kussen, M&D

  3. Leo Zwaal 19th June 2018

    Een goeie oversteek gewenst !

  4. Richard 27th June 2018

    Het blijft gewoon leuk om jullie belevenissen via dit blog te kunnen volgen. Mooie teksten en prachtige foto’s.
    Gisteren is Minne een ijsje komen eten aan de vertrouwde hand van opa Dic. Hij is groot geworden.
    Ik wens jullie drieën een mooi laatste deel van de terugreis met de wind uit de juiste hoek.

  5. Jos Hogenkamp 29th June 2018

    Hallo wereldzeilers,

    Jullie kennen mij niet maar ik jullie wel, zo lijkt ‘t 😉
    Via de Vagebond kwam ik bij jullie terecht en ik wil even laten weten dat ik me al maanden te pletter geniet van jullie verhalen!
    Zo bijzonder…..….Als dit geen boek gaat worden, dat zou echt erg zijn en heel sneu voor een ieder die dan dit verhaal mist 😉

    Ik wens jullie een behouden vaart en leven lang nagenieten van dit avontuur!
    Nogmaals enorm bedankt voor de prachtige verhalen!
    Het ga je jullie goed!

    Met vriendelijke groet,
    Jos
    ( collega van Nans 😉

Leave a Reply to Mieke en Dic Cancel reply

© 2024 BOJANGLES

Theme by Anders Norén