BOJANGLES

Atlantic Ocean Tour 2017-2018

Azoren

Een bonusbestemming doen we aan, de Azoren. Voor we uit Nederland vertrokken hadden we de terugreis nogal open gelaten en ons volledig niet verdiept in deze archipel. Mooi, dat vast wel. Maar dan? Geen benul.

Als we wakker worden na een doodstille nacht in de haven, geloven we het zelf nog niet. We zijn er écht. Écht! Na drie weken zeilen liggen we midden op de oceaan in de haven van Horta. Gister was het miezerig en schemerde het toen we de haven aanliepen, nu is het helder en fris. Een spijkerbroek gaat voor ie de kuip heeft gezien weer de kast in. Te gortig, hier zijn we mentaal nog niet aan toe. Korte benen!
We kunnen de Agape meteen verwelkomen die om de hoek aan de kade is afgemeerd

Champagne na onze grootste oversteek

 

Dagelijks te aanschouwen: kaaikunstenaars

Bij daglicht zien we pas echt goed hoe indrukwekkend uitgebreid de haven van Horta beschilderd is door al onze voorgangers. Van de hele betonnen kade is en wordt (dagelijks) de grond beschilderd, alle muurtjes die bij de haven horen, op het kantoor van de havenmeester na, alles ademt ‘Vertrekken’. Wie hier met zijn/een boot aankwam heeft oceaan gezeild. Op een enkele Rus in een huurbak na dan. Maar niets ten nadele van Russen, natuurlijk, zoals Alexander P ons haarfijn kan uitleggen.

De kou leert ons dat we nu echt een jaar europa niet meer gezien hebben. En dus geen schoenen gedragen hebben sinds juli 2017. Minne past tot zijn geluk de roze-blauwe gympen van Louise, maar zijn zus wurmt met enige moeite haar pootjes in haar sandalen. Jubeltenen over de rand. Dat vergt een investering.

We huren een autootje en hebben met zijn vijven een paar super gezellige dagen. Caatje en Hans gaan op pad om een van de plaatselijke vulkanen langs de kratertop rond te lopen en zien er na een paar uur uit of ze in de Schotse hooglanden hebben gebivakkeerd. Mist in de wimpers vertelt dat er van de krater niet veel te zien is geweest. Desalniettemin was de tocht mooi en op de terugweg zien we, als we weer afdalen richting zeeniveau, de meest prachtige landschappen.

 

 

het betere dauwtrappen

 

Theoretisch heb je hier de meest prachtige vergezichten

 

Het focus ligt deze ochtend op spoorzoeken met de middelkorte blik

 

Ook ontdekken we een van de USP’s van de Azoren: Piscinas natural. We vinden op Horta een ‘natuurzwembad’ dat vanwege de aanlandige swell af en toe een bijzonder spectaculair golfslagbad wordt. In plaats van de bekende toeter horen we het gegil van Minne en Louise die ‘een hele hoge’ aankondigen. Fris vinden we het water wel: dat het water tien graden kouder is dan in de Carieb ontgaat je niet.

 

Spectaculair aangelegd zwembad. Zelfs een douche om de hoek.

 

De hoogte van het kindergegil geeft aan wat je in het zwembad kan verwachten

 

Straks okselfris het water weer uit

 

 

En snel opwarmen op dampende lavastenen

Ook mooi is het vulkaanmuseum dat we op een typische zondagmiddag (spitter spatter spetter) bezoeken. De geoloog in Hans jubelt en ook de rest van de bemanning vermaakt zich uitstekend. Alleen al het gebouw is prachtig en het bezoek aan de oude vuurtoren heel leuk.

 

Ook bezocht: de plaatselijke opticien

 

Typisch traditioneel Faialees montuurtje

 

 

De oude vuurtoren overleefde de laatste vulkaanuitbarsting …

 

 

… en biedt een prachtig uitzicht over het steeds opnieuw vormgegeven landschap

 

 

Dan verdwijnen de fronten en dient zich een nieuw HOOG aan. Heerlijk!

 

Uitzicht over de zee waarover we naar hier voeren. Dank dat je met ons meevoer Hans!

 

Na een maand logeren nemen we begin juni afscheid van Hans. Het is bevreemdend hem dag te zeggen, want in alle omstandigheden -ankerend, in de haven en op zee- is ie onderdeel van de crew geweest en langzamerhand onderdeel van de inventaris. Maar ook is het logisch dat hij zijn reis voortzet, dus na ampel beraad laten we hem toch maar gaan.

Met z’n viertjes gaan we een dag met de pont naar Pico. Het wordt een soort schoolreisje. Eerst een uurtje gezellig varen, dan met een huurautootje op pad met een tussenstop op een van de mooiste/grootste/rustigste/weelderigste speeltuinen die we ooit zagen. Dan op weg naar een mini walvisvaartmuseum met bloederige walvisvangstfilm uit de jaren 50 (past minder goed in het schoolreisje maar met een vader die maandelijks met een lierhandle vissen de kop in slaat zijn Louise en Minne niet heel schrikkerig meer als het om door mensen veroorzaakt dierenleed gaat) en afsluitend een ritje door de natuur: koeien en de vulkaan zijn het thema en we zijn diep onder de indruk van de pracht van dit eiland. Hebben we het overigens nog niet gehad over de fantastische wijn die op Pico gemaakt wordt. Mocht je ooit ergen een ‘Frei Gigante” op de kop kunnen tikken, dan komen we graag met je de plannen voor je volgende vakantie naar de Azoren van infotainment voorzien. Onder het genot van een glaasje door vulkanische muurtjes verwarmde en zilte zeewind verfriste wijn natuurlijk.

De wijn uit dit gebied is Pico Bello

 

Doordeweeks nogal stil, in de weekenden de plek waar eilanders spelen en BBQen. Wederom ontzettend mooi aangelegd en onderhouden

 

Pico lijkt enorm op Nederland. Zeker. Veel meer vee dan mensen

 

We zijn klaar voor een eilandswap samen met de Bojangles. Althans, bijna. Eerst moet onze muurschildering af want alleen met een eigen kunstwerk op de kademuur kan je veilig de Azoren verlaten. We rommelen verf bij elkaar en maken een ontwerp. Al met al een meerdaags project.

 

Het lastigste aan het hele proces is beslissen over welk kunstwerk heen geschilderd mag worden… Doet toch een beetje pijn. Gelukkig verweert er het een en ander.

 

En nou maar afwachten hoe lang ie daar nog staat…

 

De kids logeren de avond voor vertrek nog op de Agape, waardoor Caatje en ik samen de kaai op kunnen om de verjaardag van Caatje vast in te luiden. We eindigen vanzelfsprekend met bier en gin tonic bij Peter. De avond wordt opgeleukt door een briljant eenmansorkest waarvan we een man herkennen uit Douarnenez. De volgende ochtend wordende kids weer afgeleverd en vieren we naast de verjaardag van Caatje ook meteen die van Rob. Als de zelfgebakken appeltaart achter de kiezen is gooien we los.

 

niet de eerste selfie hier

 

 

Hoe heet ie ook al weer?

 

Altijd fijn: zeekaartinpakpapierkadootjes!

 

We zeggen na maanden samen optrekken de Agape voorlopig dag.

 

Scherp aan de wind zeilen we in een middagje feestelijk vanaf Faial langs Pico naar Sao Jorge. Jet Key heeft ons onder de aandacht gebracht van Mies en Adriaan van Olphen, die daar een huis hebben en na een eerste allerhartelijkst welkom van -op Paul na- de aardigste havenmeester van deze reis, staan zij ook al snel op de kaai.

 

 

Pico is vrij prominent in deze omgeving. En het wolkje om de top ook. De witte pluk wordt des winters ingewisseld door sneeuw

 

Verjaardagsmaal met mix van kaasfondue uit diverse windstreken.

We kunnen de tweede helft van de verjaardagsappeltaart delen als we de volgende dag worden opgepikt door Mies en Adriaan. Niet nadat Caatje een prachtige door Mies bewerkte shawl krijgt. Vervolgens krijgen we een inspirerende eilandtoer voorgeschoteld, incluis mini-wandelingetjes en een heerlijke ‘prato do dia’ lunch. ’s Middags rapen Louise en Minne eieren in het kippenhok van Mies en Adriaan en neemt inzicht in de voedselketen wederom toe. Dank voor het warme onthaal Mies en Adriaan!

kunstenares en de nieuwe trotse eigenaresse

 

We leren van Adriaan veel over Sao Jorge. Onder ander over de hier prominente Heilige Geest

Hier onze eerste ontmoeting met een Faja. Hoort niet standaard een krat met afval bij overigens

 

Dit beeld is meer karakteristiek voor dit eiland

 

We besluiten nog een paar dagen Sao Jorge bij te boeken en maken nog een paar ritjes en wandelingen over een wederom schitterend eiland. Meest in het oog springen zijn de faja’s, uitlopers van lava in de zee die vrij horiozontaal zijn en daardoor makkelijk bebouwbaar. Prachtige dorpjes sieren de de voet van rijkelijk begroeide hellingen. Wandelingen rond en tussen de faja’s kunnen zelfs de meest grote anti-loper aan boord bekoren. Ook biedt Sao Jorge de meest prachtige lava-omhulde zeezwembaden. Daar willen we de kou met liefde voor doorstaan

Onze boot in de haven van Velas

Juist. Pico weer

 

De dames en heren organiseren een rendez vous halverwege een van Faja naar Faja-wandeling

 

piemelplant in het wild

 

We vinden elkaar gelukkig en ontsnappen een paar minuten later aan een neerdenderend rotsblok. Dynamisch landschap wel.

we gaan even bijkomen met een kleine versnapering

jaja, faja

 

Het plaatselijke zwembadje van Velas

 

Piscina Natural ‘Simão Dias’

 

Eiland nummer vier, voor ons, is Terceira (hetgeen ‘derde’ betekent). Op een snufje wind dobberen we er in een dag heen. We liggen nog net acceptabel te horten en te stoten in de buitenhaven, maar zijn al lang blij met een plek in deze populaire havenplaats. We huren geen autootje maar wandelen door het mondaine stadje dat rijkdom ademt en (net als alle andere eilanden) ontzettend goed onderhouden is.

 

Indrukwekkend maar niet kolossaal. Angra do Heroísmo (‘Baai van de heldenmoed’) is echt heel mooi.

 

 

De stad ademt de rijkdom van de gouden eeuw(-en), toen het een belangrijk bevoorradingsstation was voor de retourvloot naar de West. Mejuffrouw de Metz nuttigt een hedendaags ijsje

 

Wilde kasteelspelen

 

Al sinds de eerste dagen op Faial zitten we in een stabiel hogedruk gebied en hebben we schitterend weer. Wel wat weinig wind ook, zoals het heurt. De tocht naar Soa Miguel, waar we Dic en Mieke gaan ontmoeten is er dus een op de motor. Op een vlakke zee, zo weten we inmiddels, kan je heel succesvol uitkijken naar zeezoogdieren. Een paar uur voor zonsondergang is het raak. We zien een fontein van water een mijl of twee van ons vandaan. We verleggen koers en kunnen wel 20 minuten in de buurt van een potvis dobberen. Hupsakee, afgevinkt. Dat was heel indrukwekkend.

 

Meditatief momentje op de voorplecht

 

Potvisspotster: potvis ahoi!

 

Dat deze rustig dobberende zeezoogdieren vijftig jaar geleden nog een marteldood tegemoetgingen indien gespot is haast niet meer voor te stellen

 

Een blik op de bek (net onder water)

 

Na een dolfijnenshow gaan we de nacht in en motoren in de ochtend de gigantische haven van Ponta Delgada binnen. De romantiek van de eerdere haventjes is hier ver te zoeken en ook is de swell er niet van de lucht. We snokken lekker aan onze lijnen maar zijn absoluut niet in mineur. Opa en oma kunnen elk moment overvliegen en dus steppen we 10 kilometer naar de luchthaven. We hadden weliswaar op 5 km geanticipeerd, maar een kleine miskleun van ondergetekende in google maps (punaise aan de verkeerde kant van de landingsbaan gezet) steppen we er rustig even bij, in de brandende zon.

 

Welkom aan boord. Eerst een loombandje om!

Het weerzien is heerlijk en hetzelfde geldt voor het appartement dat opa en oma hebben gehuurd in een dorp net voorbij de haven. We hebben dagen lang een (gemeenschappelijk) privézwembad en kids plonsen er doorheen alsof ze een jaar geen water hebben gezien. Anderzijds, Minne blijkt langzamerhand een eigen slag te hebben ontwikkeld die hem zonder drijflichamen aan de oppervlakte brengt, nu en dan, om een hap lucht te nemen. Net als de dolfijnen zwemt ie liever onder water en ‘surfacet’ hij alleen voor de noodzakelijke hap lucht.

 

Caatje zoekt de beste restaurants op en we genieten van alle soorten lokale worsten en zeedieren

 

Watergevecht waarbij frappant genoeg de lastdieren last krijgen van het gestel.



U treft het. Minne is even aan de oppervlakte!

 

Markje wordt snel ontwaterd. Minne gebruikt daar niet het nefron of CVVH voor maar heeft een eigen gepatenteerde methode

 

Blauw is ook een thema hier. Over de kleur van de lippen hebben de kinderen en hun ouders regelmatig een kleine discussie

 

Orkaatje spelen

 

en Blue Lagoontje

 

Met onze family car touren we nu en dan het eiland rond. Wederom prachtig, zij het veel meer ontgonnen dan de eerder bezochte eilanden en ontzetten veel toeristischer. We hebben er geen last van en kunnen geheel Metzerig ongedeerd genieten van de meutes zie zich in lavabaden en boiling lakes dompelen. Of de zwavelgeur nou uit de grond komt of van de dampende lijven is ons niet geheel duidelijk.

Tsja, een ‘unieke’ ervaring, ongetwijfeld

 

Ook voor de toeschouwers hoor

 

We leveren er graag een ludiek moment voor terug. Steenhoppend kind verdwijnt in luxe lelie vijver

Botanische tuin en arboretum en zwavelbaden: hier sla je in een paar uurtjes je slag

 

 

Ook hier weer prachtige publieke tuinen om te kunnen rusten en BBQen

 

We zijn helaas de worsten vergeten. Dan maar gewoon een fikkie steken

 

Alhoewel, de broodjes kaas kunnen ook even op het rooster. Tosti!

 

Typisch gevalletje van mislukt ondernemerschap. Nu leeggeplunderd en volgekalkt

 

 

voorwaar, hoe schunnig!

 

Snel een kruisje slaan en weesgegroetje bidden met oma

 

Traditiegetrouw vieren we deze reis een verjaardag als er familie op bezoek komt: de oude heren zijn aan de beurt. Eerst wordt het protocol geschreven voor de verjaardag van Dic, waarna Jesse het een dag later mag overdoen. Heerlijk gebak en feestelijke dineetjes luisteren de dagen op. We schrikken als we na alle feestelijkheden constateren dat het vertrek van Dic en Mieke, samen met Louise en Minne er aan zit te komen. We hebben immers besloten dat we de oversteek naar het vaste land van Europa zonder Louise en Minne maken (we vermoeden mogelijk kou en onstuimig weer) en gunnen de kleinkinderen en hun opa en oma twee weken met elkaar in kuuroord Soest.

 

verjaardag nummer 1: lang zal opa leven!

Er is hard geknutseld op de boot

 

zo opa…

 

zo vader

 

 

Op het vliegveld is het wel even slikken. Voor de achterblijvers dan. Daar vertrekken onze lievies en zijn we voor het eerst deze reis meer dan 1 nacht zonder kids. Welke idioot heeft dit bedacht? Gelukkig landt Stefan binnenkort om met ons mee te varen en is er nog het een en ander te doen om de boot in gereedheid te brengen voor de laatste echte grote crossing…

Daar gaan de jonge helden. Dag schatten, tot snel!

 

Next Post

Previous Post

5 Comments

  1. Mieke en Dic 29th July 2018

    Zo te lezen is het de moeite waard om de Azoren m.n Pico eens te gaan bezoeken. We krijgen er zin in als je dit blog leest.
    Maar eerst jullie binnenkort nu weer “binnenhalen” in ons eigen “tropische” land.
    De laatste etappe! Vaar goed en vind het goede windgat!
    Tot snel lief viertal!
    Behouden vaart, 4 knuffels uit Soest.
    Dic en Mieke

  2. Felice 29th July 2018

    Bemanning, ik heb met veel plezier jullie avonturen gevolgd. Laatste stukje in drukke wateren, het zal wennen zijn.
    Minne en Louise, hoe fijn het ook was bij opa en oma, jullie zijn vast ook blij weer aan boord te zijn bij pappa en mamma. We maakten een gezellige wandeling door het Baarnse bos. Ik vind jullie echte kanjers dat jullie zo jong al ervaren oceaanzeilers zijn.
    Een goede en behouden vaart gewenst.
    Met een pootzwaai van Freddie en heel hartelijke groet van Felice.

  3. Iris Ruisch 30th July 2018

    Wauw wat een mooi verslag weer, geweldig! Behouden terugvaart en wat heerlijk voor de kinderen om even lekker bij opa en oma te zijn 2 weekjes! Toi toi toi!
    Liefs uit Amsterdam en knuffel van Bodile voor Louise!

  4. Omi Ineke 30th July 2018

    Indrukwekkend, prachtig, gezellig en lief………..en nog zoveel meer…….
    naast alle verhalen die we al kregen opnieuw de verdieping dmv deze verhalen en foto’s.
    Dank!
    En ja, ook door ons een hele goede reis toegewenst………..
    en wat rustiger dan het begin waarvan we vanmorgen het eerste verslag lazen……..zodat jullie je allemaal goed blijven voelen!
    Veel liefs van Ineke en Bart

  5. Minne 31st July 2018

    Mijn hemel de Azoren!! Ik ga een vlot bouwen

Leave a Reply to Mieke en Dic Cancel reply

© 2024 BOJANGLES

Theme by Anders Norén