‘Wanneer ga je weer?’. Wat een goede vraag. Voor ik een antwoord geef, voel ik het ongemak dat zich van mij meester maakt. ‘Goede vraag, we hebben nog niks gepland, maar je hebt gelijk, wie geen kruisje in de agenda zet, gaat niet’. Het is 2023 als ik op de Jong OLVG dag een praatje mag houden over carrière planning. En natuurlijk propageer ik het inplannen van sabbaticals. De reis die we met ons gezin in 2017/2018 maakte, per zeilboot naar Suriname en terug, passeert nog dagelijks mijn geheugen en speelt heel vaak de hoofdrol in de verhalen die we met de kids ophalen. Een fantastisch jaar en in veel opzichten een mijlpaal in ons gezinsleven. Als je eenmaal vertrokken bent, ben je daarna altijd terug van weggeweest en blijft de onrust aanwezig om weer een keer los te gooien.
Maar er is, een aantal jaren later, veel veranderd. We zijn verhuisd, de kids zijn 6 jaar ouder, sporten in teams, hebben vrienden en inmiddels échte school, Caren heeft een nieuwe baan, mijn vader is minder fit, ik ben opleider IC geworden.
Wanneer gaan we weer? Een vraag die thuis regelmatig gesteld wordt. Met name door Minne, die 3 was toen we ‘op reis gingen’ en met name herinneringen heeft uit filmpjes en van foto’s en zich niet veel meer écht herinneren kan. ‘Waneer gaan we nou nog een keer op reis?. Caren en ik kijken elkaar dan aan, zien meteen de gedeelde wens in elkaars ogen en weten: dit keer gaat het een grotere uitdaging worden. En Louise is minder overtuigd van zo’n plan. Als adolescent heeft zij ‘een eigen leven’.
Verder in je carrière, dus meer los te laten, maar ook minder te bereiken. Ouders weer een paar jaar ouder, weer in de steek laten, maar waar moeten we dan op wachten? Kinderen geen peuters meer maar lage en middelbare scholier, dus serieus thuisscholen, maar we helpen nu ook vaak met leren en vinden dat leuk. Sociaal invaliderend voor de kinderen, die hechten aan vrienden en hun sport, maar vormt ons gezin dan niet nog steeds de basis en is investeren in tijd met elkaar niet wat we zouden moeten doen?
En hoe gaan we dan? We willen niet vliegen of op een andere manier een grote voetprint hebben en hebben geen boot meer? Wanneer, hoe, waarheen? `Eenvoudige vraag, ‘wanneer ga je weer?’, maar het antwoord is nog niet zo helder. Ongemak dus.
Het zelfde jaar staat onze camper half onder water in de bedding van een rivier in Slovenië. Deze vakantie maakte in ieder geval duidelijk dat dit niet onze manier van reizen is. Zwerven, leuk, we hebben prachtige plaatsen gezien en veel plezier gehad, maar dieselen, asfalt en zo veel kabaal dat je elkaar amper verstaat: laat maar. De camper blijkt -ondanks hoog water- geen boot. Om onze gedachte kracht bij te zetten, krijgen we op de weg naar huis een bericht: er is een tweedehands Garcia Passoa te koop, voor de markt uit.
2023 eindigt zonder camper en met een schip. Geen ‘project’, voor een reis, maar een boot die voelt als een droom. Ruim voor een gezin, midzwaard en dus kunnen droogvallen, aluminium en bullet proof. Van buiten stoer, van binnen charmant. Of we weer vertrekken of niet, dit schip kan ons naar een sloot in Friesland brengen of naar Antarctica.
De nieuwe boot katalyseert onze wens om nog één keer, met de kinderen -als kinderen- een lange reis te maken. Een reis die ze zich zullen kunnen herinneren en een reis die ons weer zal dwingen de dynamiek van ons gezin te beleven en te kneden als we niet voor 95% gestuurd worden door het dwingende ritme van werk, school, trainingsschema’s. En de wereld laat zien zonder de wekelijkse appie aan de deur, zonder oneindig veel heet water, zonder altijd internet, zonder een winkel om de hoek als we een keer wat missen. En dus ook de kinderen en ons zelf te zien zonder al die ruis.
Het dromen begint met bestemmingen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. De zeekaart in combinatie met onze kalender (werk, school, vriendjes en vriendinnetjes) prikken die dromen door: als we niet weer een jaar willen gaan varen, wordt ‘oversteken’ te veel mijlen maken in te weinig tijd. Ook niet te ver van onze ouders willen zijn, is een factor die jaren geleden minder speelde. Als we in Europa blijven, zijn we in ieder geval bereikbaar en redelijk snel terug. En zo ontstaan nieuwe routes en invullingen. Nu de voorwaarden nog ‘even regelen’ en een kruisje op de kalender zetten. Maar het losgooien van de trossen is begonnen …
Om te kijken hoe een watervakantie op onze nieuwe boot bevalt zeilen we naar Kopenhagen op en neer. Inderdaad, constateren we, dit smaakt naar meer…