onze zee

De hemel en de zee oneindig

in blauwen en wit uiteengezet.

Krullen schuim spatten sprankelend licht,

spelen samen met de wind.

Het schip dat ons draagt,

stoer maar kwetsbaar, golf na golf onderzoekend

of de wetten om te blijven drijven blijven voortbestaan

Een kind, ons kind, verschijnt in beeld,

twee knuisten stevig aan het schip,

fragiel en lenig deinend op de trap,

door de kajuitingang scherp omlijst.

Is hier meer leven dan we zien en wij?

De lucht is leeg, hier geen vleugelslagen van veren of van staal,

geen romp dan de onze deelt zichtbaar ruimte in het ons dragend element

Een telg en ik, we dansen. De maat

geleidt ons door de buik van onze boot.

Mijn hand is overbodig hier.

Het kleine lijf stapt breed en zeker,

de slingerende schuinte zit diep in het systeem.

Zo kan je aarden dus verliezen, de statische stenen vlakken

verdreven door het ritme van wiegende onvoorspelbaarheid.

De zon valt van de einder, onderstreept

de vaart waarmee de elementen draaien.

Kleuren vlakken af, de zee verdwijnt uit zicht,

oneindigheid wordt nu in hoogten uitgebeeld.

Het roodgroenwit licht vertelt een stil verhaal,

waakt hoog boven zee over verzonken wezens.

Hier verplaatst zich alles wat er nodig is, vier geliefden onder zeil

dromend de dromen achterna, ruimte en wind wijzen de weg.