BOJANGLES

Atlantic Ocean Tour 2017-2018

Even terug

Ja ja, we zijn op het blog nog steeds niet thuis. We hikken aan tegen het schrijven van de finale. ‘IJmuiden-Muiden’, het kleinste tochtje sinds maanden en het komt er maar niet van.

Ons nieuwe oude leven heeft ons weer opgenomen. We zijn bezig met aarden op school en werk, we verkopen items van de boot, vieren verjaardagen. Maar afscheid nemen van de reis door die ook in ons blog af te sluiten is nog iets te gortig. Dat voelt te veel als een definitieve punt. En we moeten er bovendien tijd voor maken en tijd glipt ons ouderwets door de vingers. Drie weken Marokko, een maand Suriname, twee en een halve week Tobago, vijf weken Azoren, drie weken op zee. Dat waren nog eens tijden …

Hoe zou het met de boot zijn?

Volgens Minne ligt Bojangles te huilen in de haven als we aan komen wandelen. ‘Hij heeft ons gemist hoor, de boot’. Zwaluwen poepen op het dek, koude druil houdt het dek vochtig. Arm schip.

Het is fantastisch rustig weer voor een tochtje met z’n viertjes. Op de genua wiebelen we met 2,5 knoop richting Pampus. Doe je zo traag varend bijna een uur over en dat is heerlijk. De herfstavondzon verwarmt de kuip oranjegeel. De kids storten zich op de stapel Duckies van de families Hazenberg en Coronel, de Lego-bak wordt ondersteboven gekeerd op het grote bed. De geluiden van land doven uit en in korte broek en t-shirtje constateren we dat we op een vrijwel uitgestorven Markermeer een snufje van de leegheid van ankerbaaitjes in de Carieb terugvoelen. We strijken in de luwte van Pampus de genua en laten het anker vallen. Met een jubelend gevoel van oude routine haken we de duivelsklauw aan de ankerketting en constateren dat we aan drie minuten dieselen genoeg hadden vandaag. We worden milieufundamentalisten zo, nadat we meteen na school ook al met z’n viertjes zwaar bepakt op de fiets van Amsterdam naar Muiden waren getogen.

 

 

Borrelend bij ondergaande zon wordt het duidelijk dat we niet bij Bird Island liggen maar 35 graden noordelijker. De duik slaan we bij 15.5 graad watertemperatuur even over, die zou iets té fris worden. Het wordt ook in de kuip inmiddels iets kil en dus krijgen we zin in kaasfondue. Anticiperend op het naar bed gaan zetten we binnen de kachel vast een half uurtje aan en begint de kajuit gezellig wat van een blokhut weg te krijgen.

Een uur later liggen de kinderen stiekem te fluisteren in de voorpiek -leuk, weer samen op 1 kamer!- en drinken Caatje en ik een koppie thee in de tent. Na een paar weken werken en geregel is er instant tijd voor elkaar hier. Wat ontzettend heerlijk. Welke gek verkoopt zijn boot vrijwillig?

Weer een avond later varen we opnieuw de haven uit, nu met Pieke, Martine en de Gang aan boord. Tegen de noorderwind in varen we wederom naar Pampus en gooien opnieuw de spijker er in, nu aan de zuidzijde. De mannen helpen met sturen en ankeren, de zon gaat heiig onder en de oven verwarmt pizza’s en de boot. Ook deze avond is heerlijk: met z’n viertjes onze reis terugbeleven is een feest, maar onze ervaring delen, toen met onze opstappers en nu op een avondje met vrienden, is minstens net zo fijn.

 

 

 

In de schemer zeilen we Muiden weer aan. Lichtjes van zaklampen schieten heen en weer over het dek en het Markermeer als de kids onverlichte boeien zoeken. ‘Rood aan bakboord’, ‘de schipper vaart met bloedend hart de haven binnen’ hoor ik mezelf tegen Hidde zeggen. Het Jeugdzeilen is nooit ver weg en met zes kinderen aan boord opeens heel dicht bij. Het Muiderslot is mooi verlicht, de Draak ligt op haar plaats. We zijn weer thuis. Althans, in de haven. De eerste druppels vallen, dus naar huis fietsen we vanavond lekker niet.

Next Post

Previous Post

3 Comments

  1. Omi Ineke 7th October 2018

    ‘k Had dit gemist, merkte ik tijdens het lezen: ‘het even aan boord zijn’……. in de verhalen dan wel te verstaan. Dank!
    En ja die kilte ……..ook voor mij altijd weer wennen……ergens is die warme zon en dat weten jullie als geen ander.

    Liefs van Ineke en Bart

  2. Ineke Westerhof 10th October 2018

    Oh, ik snap het goed, fantastische herinneringen. Dromend naar de horizon varen, zachtjes in zee zakkende zon, het begin van een romance. Het einde eigenlijk in jullie geval. Geniet nog een tijdje. Er komen weer mooie avonturen voor in de plaats hoop ik.
    Veel liefs

  3. Jos 19th October 2018

    Dankjewel! 🙂

    Jos

Leave a Reply

© 2024 BOJANGLES

Theme by Anders Norén