BOJANGLES

Atlantic Ocean Tour 2017-2018

finale


Als we de dag na het feestelijk familie-onthaal wakker worden in de haven van IJmuiden regent het pijpenstelen. Het dek galmt vrolijk alle dikke spetters en de Surinaamse connectie zou snel gelegd zijn, ware het niet dat we op lichtgroen water liggen (en niet donkerbruin) en de temperatuur verre van tropisch is. En we zijn niet op de helft van onze toer, we beleven de finale.

Caatje en ik liggen in bed en kijken elkaar aan. Dit was het dan, we zijn er weer, zijn er écht weer. De opluchting van gister –missie volbracht– is nergens meer te voelen. Het was een drang die de laatste weken steeds sterker was geworden: gezin en schip weer veilig binnen de dijken willen varen. Maar nu het zo ver is, we liggen een paar honderd meter van de sluis naar ‘zoet’, voelt die queeste als totaal onzinnig. Gister, met de Nederland kust in zicht, werd dat al langzaam duidelijk, maar nu in ouderwets pleurisweer en de familie al weer naar huis voelt terug zijn als een vergissing. We horen op zee, we houden van zout. We zoeken ruimte en rust.

Ontkennen lijkt de beste eerste stap in de verwerking. We blijven nog een dagje extra in IJmuiden.  Een dagje extra omdat we dat zo vaak deden, omdat het op een stekkie vaak zo fijn was en ook omdat het vrijwel altijd kon en weer een verrassing opleverde. En zie, de dag wordt kleurrijk:  Chantal en de boys helpen ons met het waarderen van het hier zijn -vrienden dicht bij!- door ad hoc langs te komen en een enorme heuse zelfgebakken Hollandse appeltaart mee te torsen. We smullen van dikke stukken en de kids spelen en wij kletsen in de knusse ruimte in de buik van onze boot.

 

Chantal en de kinderen maken een dag die in het water lijkt te gaan vallen toch feestelijk en warm

 

Over twee weken begint school weer dus doen we met alle kids aan boord een klassikale opstartles. Hoofstuk 1 van Navigatie: ‘kardinale betonning’.

 

Als het droog wordt kunnen we uitzwaaien en even uitwaaien. Aan het strand nemen we een bier met bittergarnituur en gaan Louise en Minne op pad richting de andere strandtent met de bekende trampolines. Ze hebben twee euro in hun knuist en gaan zelf een en ander regelen. Dat is wel 100% anders dan een jaar geleden, toen ons ouderlijk toezicht nog een fulltime bezigheid was. Caatje en ik turen over de zee, zien de windmolens wieken, de schepen op de rede wiegen en wisselen de zoveelste meewarige blik. Gelukkig hebben we de ‘Jan’ en de ‘AutoVisie’ van een paar jaar geleden stukgelezen op ons tafeltje liggen. Hier waren we toen mee bezig en hier gaan we weer in teruggezogen worden. Prietpraat, materie, uiterlijkheden, tdi…

Na een fijne douche is de dag al weer bijna om. ‘Morgenochtend varen we richting Amsterdam jongens!’ Ligt achter de sluis weliswaar, maar toch, het is wel weer heel bijzonder richting good old Mokum te varen.

 

Dag mooie zoute zee… Een zoete Zeeuwse bolus bereidt ons vast voor op het water aan de andere kant van de sluis (met dank aan opi en omi)

De zon en een prachtig westenwindje helpen ons goedgemutst en met het vooruitzicht te kunnen zeilen richting de Kleine sluis. We pruttelen naar binnen en vinden dat het Wilhelmus over de speakers van de sluis wel het minste was dat de overheid voor ons had kunnen organiseren, maar helaas: we zijn just another jachie dat naar binnen wil. Doe maar normaal…

 

Voor Het Wilhelmus moet je dus in het Kieler Kanaal zijn. In IJmuiden krijsen slechts de zeemeeuwen

 

BJ ligt doodstil als we het Noordzeekanaal doorvaren. De laatste keer dat we met dit tuig voeren oceaanden we richting Suriname

Met uitgeboomte genua glijdt Bojangles met 4,5 knoop naar het Oosten. We liggen wat dieper, we liggen doodstil. Dit hebben we een jaar niet gezien: kaarsrechte oevers, grasland zonder glooiing, om de 30 meter een nieuw bord met nautische wenken. Hoe hard te varen, de motor stand by, welk VHF kanaal, verboden te ankeren of verplicht uit te luisteren, beheerders, handhavers, verbod voor Sport. Het helpt niet om een bijna-aanvaring te voorkomen als een beurtschipper op volle kracht met zijn megaschip een zijkanaal uitraast terwijl hij ons woest gebarend vanaf de brug verwensingen toeschreeuwt. Geschrokken maar ook gelaten staren we hem na en vervolgen onze koers. Was wel jammer geweest een paar mijl van Muiden de boel af te zinken… Zaandam komt in beeld en Caatje moet even slikken. Daar staat de burostoel reeds voor haar klaar…

 

Dag lieve luitjes van AH!

 

En dag Mooi Mokum! We are back in town!

 

Marina Amsterdam heet ons hartelijk welkom. We varen geroutineerd de box in, in no time staan de lijnen en Caatje springt op de wal. Back in town!

Daar gaan we gebruik van maken en we besluiten toerist in eigen stad te zijn. Moeiteloos gaan we op in de stroom van mensen die met het pondje van Noord naar CS vaart en van daar lopen we onder de spiegelplafonds van het station door de stad in. Gelukkig hebben we nog geen week gelden in Londen kunnen wennen aan de hectiek van een wereldstad.

Bij gemis aan Azië tijdens onze reis en om toch in het thema ‘boot’ te blijven wandelen we naar ‘Sea Palace’. De kids kijken hun ogen uit en smullen zowaar net als Caatje en ik van de Dim Sums. Met de buiken bol kunnen we weer op pad.

 

Typisch voor onze ‘nieuwe’ wereld: zo veel mogelijk kijke naar je eige

 

Programmaonderdeel 1 en 2: Sea Palace en Sint Nikolaas

 

Onze kleine wereldburgers eten wereldgerechten

 

Met stokjes eten gaat uitstekend, met de hand nog net iets beter

 

We maken een tussenstop in de prachtig gerenoveerde Sint Nikolaaskerk en kunnen daar een kaarsje branden om zo stil te staan bij het geluk dat we hebben gehad: een onvergetelijke reis, geen ongelukken en ook thuis iedereen gezond. Hoe bijzonder! We zijn alles en iedereen dankbaar.

 

 

Vanuit de stilte in de kerk storten we ons in de gigadrukte van het Damrak. De kids hebben een missie -rugzakken, broodtrommels en drinkbekers voor het nieuwe schooljaar- en we halen diep adem als we de Intertoys en Bijenkorf instruinen. De missie slaagt en met de pont toeren we terug naar Bojangles.

 

Al weer een mission accomplished


Er staat ons de volgende dag weer een feestelijkheid te wachten: een rendez vous met de Agape en de Dingo. Na elkaar weken niet gezien te hebben gaan we hergroeperen bij het PEN-eiland. Eerst mogen we echter nog langs de stad varen, hetgeen altijd weer een bijzondere ervaring is. Er wordt nog meer gebouwd langs het IJ, ponten varen af en aan en langzaam beginnen we ons te mengen in het vakantieverkeer bij de Oranjesluizen.

 

Onderweg een Hollandse Lunch. Haring en HEMA-Rookworst!

 

Hutjemutje in het vakantieprutje

Na de Oranjesluis zeilen we het Markermeer op. Wel moeten we eerst even in het IJmeer met de kiel door de blubber pruttelen: een ervaring die we gelukkig 14 maanden niet hebben hoeven beleven!

Onder de rook van IJburg ligt het PEN-eiland. En weer vlak daarvoor ontwaren we de zo bekende silhouetten van de Dingo en Agape. Louise en Minne zitten op het voordek klaar, ontwaren een optimist die rondjes om de schepen vaart, herkennen de sub en zien de eerste bekenden aan dek zitten. Even later hebben we ook een lijntje op de Dingo belegd en liggen we gedrieelijk langs elkaar afgemeerd en hangen we aan het anker van Dingo. Wat een feestelijk moment in deze reis: dat we deze ontmoeting aan de finale kunnen toevoegen is gigantisch bijzonder. De kinderen scheuren heen en weer over de schepen, de ouders zitten al snel te borrelen in een kuip naar keuze. Het is het grote feest van het delen van ons leven en alle ervaringen van de afgelopen maanden. De bemanning van de Dingo is al thuis geweest, dat is dan wel weer confronterend, want Caatje en ik (en de bemanning van de Agape) proberen daar zo weinig mogelijk aan te denken. Toch weten we dat we over drie dagen in Muiden zullen moeten aankomen. Ondanks dat het meer dan lastig is ons los te maken van onze vrienden besluiten Caatje en ik het drijffeest na de eerste nacht met pijn in het hart te verlaten: we willen de laatste dagen nog éven met z’n viertjes zijn, onze viereenheid beleven, het gevoel van verbondenheid met elkaar en de boot zo lang mogelijk vasthouden. In de loop van de ochtend gooien we los, zwaaien naar de Agape en Dingo en leggen koers richting het Paard.

 

Vrienden Ahoy!

 

We proosten met champagne: alle vrienden veilig thuis!

 

Een avond later liggen we onder Marken

In de buurt van het Paard slaat het fontijnkruid toe. Zigzaggend door de plukken wier zoeken we naar een stek onder de dijk waar het anker de grond (in plaats van alleen stengels) raken kan. De lier ratelt vertrouwd en daar liggen we dan in de stralende zon en met een prachtig uitzicht over eindeloos veel akker en water. We hangen een teen in het water maar vinden het te fris om te zwemmen. Dus doen we kaartspelletjes, pakken de kids lego en genieten Caren en ik van de rust.

In de ochtend serveren we een eitje bij het ontbijt. Ondertussen horen we dat Grote Minne door de Gouwzee onze kant op komt gevaren. Zeilen is bijna niet mogelijk want het windstil. Geen klachten van onze zijde echter want het is prachtig zonnig. Wat een tropisch verrassing! We zien de VA-vloot van de Flevorace onder de dijk bij de Blocq worstelen met de blakte.  Dan ontwaren we een folkboat en even later meert Minne naast ons af. We hebben taart gebakken, de Laatste Taart, en kunnen zo samen vieren dat onze Eerste Opstapper weer aan boord is. Minne is al weer een jaar gewend aan Hollands zwemwater en duikt zonder aarzeling de plomp in, al snel gevolgd door onze guppen. Het is heerlijk. In de middag zwaaien we Minne weer uit en breekt onze Laatste Middag van deze Tocht aan. De Laatste Avond borrelen we iets meewarig en als we na het eten en een borrel in bed kruipen weten we dat we weer een kardinaal moment passeren.

 

Minne komt aan. Dit keer op eigen kiel ipv met de TGV

 

De Laatste Preekstoelplons!

 

De laatste dit, de laatste dat, de laatste voordekselfie met m’n schat

Op zaterdag 18 augustus lichten we het anker en zeilen zoals dat hoort tegen een zuidwesterlijk windje de fuik van Muiden in. Aan de wind manoeuvreren we tussen de strijdende VA’s door en strijken de zeilen vlak voor de pieren. We halen heel diep adem en motoren de Vecht op, 408 dagen na vertrek uit onze thuishaven. Hand in hand staan Caatje en ik in de kuip. We kennen ondertussen het gevoel van trots, opluchting en weemoed. Het is een verwarrende combinatie van blijdschap en verdriet.

 

Sanne en Frans in zicht! En het Echte Einde…

Appjes van Sanne en Frans brengen ons terug in de realiteit. De lieverds staan in de haven te zwaaien, net als een week eerder in IJmuiden. De laatste paar meter van onze reis varen ze met ons mee (een steiger verder) en zijn daarmee dus ook officiële opstappers geworden.

Bojangles staat op stal, roerloos, geknecht, geduldig wachtend op wat komen gaat. We voelen ons schuldig. Ons lieve schip heeft haar taak meer dan fanatisch volbracht en toch gaan we haar verkopen. Weer een moment om even triest van te worden. Maar ook: de zon schijnt in de kuip, die langzaam volstroomt met familie en vrienden, borrelhappen komen en verdwijnen, het is heerlijk iedereen te spreken en te weten dat dat nu weer structureel kan. Geen appjes maar gesprekken met iedereen. Dat is ook kwaliteit.

 

Sanne helpt de kids op pad met integreren. Zonder Ztringz kan je je niet vertonen op school! ‘Kop en schotel’ gaat nog op het ruggenmerg, voor ‘de parachute’ hebben we youtube nodig

 

Trouwe blogvolgers eindelijk aan boord!

 

Bekroond door Stefan en Marleen en kids. Yes we did!

Een ochtend later kruipen de kids met hun lieve slaapkoppies bij ons in het Grote Bed. We zien het heldere licht en blauwe lucht door het dekluik boven ons, we voelen de warmte van de lijvies van onze kleine helden, we beseffen dat we deze fantastische traditie vandaag voor het laatst op deze manier beleven. We maken maar weer eens een selfie. Dit moment, eeuwig…

 

 

Next Post

Previous Post

9 Comments

  1. Leo Zwaal 19th November 2018

    Bedankt voor jullie uitgebreide verslag van deze imposante reis !

  2. Omi Ineke 19th November 2018

    Lieverds,

    Ach…….wat ontroerend……..wat lief……..wat bijzonder…….
    wat indrukwekkend…….ach……ook ik vochtige oogjes……en opnieuw…….wat ontroerend…..enz.enz.
    Dank voor dit prachtige, helaas laatste verhaal……….

    Dikke zoenen voor allemaal
    Opi en Omi

  3. Mieke en Dic 19th November 2018

    We snappen het weemoedige gevoel….zoveel vrijheid en dan weer in het gareel te moeten, das niet mis.
    Wat een unieke ervaring voor jullie allevier waar jullie ook ons regelmatig van hebben laten genieten. Heel veel dank daarvoor.
    Wij zijn heel blij jullie weer live om ons heen te hebben. We genieten van de “aanraakbaarheid” nu jullie weer thuis wonen.

    Dikke kussen,
    Dic en Mieke

  4. El 19th November 2018

    Prachtig verslag van een prachtige reis!! Heerlijk dat jullie er weer zijn… en mocht dat gevoel bij jullie nog niet geheel geintegreerd zijn dan is daarover een boek geschreven: The art of coming home.
    Voor als thuiskomen na zo’n mooie ervaring wat ambivalente gevoelens oproept… X

  5. Tosca 20th November 2018

    Wat een mooi avontuur!! En raar dat het ten einde komt… maar zoveel mooie herinneringen!

    Dank jullie wel voor de geweldige reisverhalen, we hebben het met heel veel plezier mogen lezen.

    Welkom thuis!!
    Liefs

  6. Ineke Westerhof 25th November 2018

    Een fijn idee dat jullie weer gezond en wel in Holland zijn. Heel langzaam zal het Hollandse zeemansbloed weer moeten wennen aan een ander leven. Ook leuk hoor !
    Dank voor de heerlijke verhalen en foto’s. Ik heb er enorm van genoten. Heel veel liefs en succes met alles wat jullie gaan oppakken.

  7. Richard Westerhof 7th December 2018

    Ik heb genoten van jullie prachtige reisverslag, de verwoording van jullie soms spannende en altijd enerverende ontmoetingen op de wereldzeeën en in andere landen. Helemaal te gek zoals jullie die ervaringen met lezers zoals ik en al die andere volgers hebt gedeeld.

  8. Anne 2nd June 2019

    En wat is t nog steeds genieten dat jullie met al jullie levenslust er weer zijn! Komend weekend weer lekker aanklooien met een optimistje op t Veerse Meer en knuffelen! Ik heb deze blog nog maar eens gelezen wetende dat jullie op dit moment ook een bijzondere tocht maken… ?Mr Booooojangles… ♥️

  9. Anne 2nd June 2019

    En wat is t nog steeds genieten dat jullie met al jullie levenslust er weer zijn! Komend weekend weer lekker aanklooien met een optimistje op t Veerse Meer en knuffelen! Ik heb deze blog nog maar eens gelezen wetende dat jullie op dit moment ook een bijzondere tocht maken… ?Mr Boooojangles….

Leave a Reply

© 2024 BOJANGLES

Theme by Anders Norén