Anticiperen en Recreëren

‘Het eindspel gaat zo beginnen jongens’. Al minstens tien keer heb ik het Wim van Rootselaar horen zeggen. De eerste helft van de 24 uurs race zit er dan ruim op, de mooiste rakken hebben we al 1 of 2 maal gezeild. We lopen tegen de 100 mijl en alhoewel we dan de Danielle nog uren op maximale snelheid moeten zeilen, start het anticiperen op de finale. Zonder uitgekiend en succesvol eindspel kan je een topklassering in de 24 uurs vergeten.

Eindspel dus. Caatje en ik zijn er de laatste dagen mee bezig gegaan terwijl we ondertussen volop aan het genieten zijn van de Carieb, het blauwe water, leven in je zwem- of onderbroek, de heerlijke momenten met z’n viertjes aan boord en op de wal en de gezellige belevenissen met bekende en onbekende bemanningen.

Toch ontkomen we niet aan de reality check die we moeten doen: anticiperen op de finale.

En dus gingen we pas geleden de mast in om het staande en lopend wand te checken: de terminals, de borgpennen, de blokken en vallen. Er waren er de afgelopen dagen meer dan 25 items op de kluslijst die we afliepen op weg naar de volgende grote oversteek. De ‘crossing’ van Sint Maarten, via de Azoren naar Europa. Recent hebben we immers besloten terug te zeilen naar Nederland en niet de boot te laten terugvaren op een vrachtschip of achter te laten in de VS.

Dat besluit brengt het een en ander met zich mee. Timing, route, conditie van de boot, er zijn nogal wat parameters waarmee we sindsdien aan de bak zijn. Om te beginnen hadden we als ‘conditio sine qua non’ gesteld dat we een opstapper voor de terugreis zouden vinden. Die hebben we inmiddels: Hans (van de Vagebond) zeilt met ons mee naar de Azoren! Gezellig en luxe! En voor het tweede deel van de crossing richting Zuid Engeland hebben we ook al gegadigden!

En we zitten dus in de mast, in het motorruim (er was nu en dan een storing die we wilden verhelpen, in Fort de France konden we een nieuwe MAP-sensor op de kop tikken), laden we de dinghy vol bij de Leader Price (de supermarkt in Le Marin heeft een dinghy steiger, vrij briljant) en speurden we ondertussen Martinique (en inmiddels Dominica) af naar de mooiste stranden en intiemste ankerbaaitjes. Want zo veel is ons ook duidelijk: als we vanaf Sint Maarten losgooien, gaat het eindspel écht beginnen. De Hop naar de Azoren is nog best exotisch, maar vanaf de Azoren zeilen we Europese versie van zomer al weer binnen. Waar liggen de truien ook al weer?

Maar nu eerst een fotoverslag van deel II van de mijlen onder Martinique terwijl wij ondertussen te Dominica vertoeven:

We ankeren (onder andere enkele dagen samen met de Agape en Dingo) in de Anse Noir, een paar mijl van Fort de France, de hoofdstad van Martinique. De swell die we aanvankelijk hebben neemt gelukkig af en dan liggen we er super relaxed. Cool snorkelen en in de Anse om de hoek een wit zandstrandje.

Pasen dient zich aan en met het machete gaan we de berg op om een geschikte paastak te kappen.

Die installeren we in de boot en versieren hem vakkundig.

Tijdens een onverwachte roller donderen alle eieren uit de pan. ‘Eieren tikken’ is dan meteen gebeurd. Er blijven er gelukkig vier heel, zodat we ook nog kunnen versieren.

En dan zijn we klaar voor de Paasbrunch. Binnen in de salon omdat we de avond daarvoor de kuip vers in de Epiphanes blanke vernis hebben gezet. Die moet nog een paar uur drogen…

De avond daarvoor konden we dus ook niet in de kuip dineren. Geen straf want we hadden een prachtige picknick bij zonsondergang!

Een Paasduik naar de andere Anse wordt ingezet

\

We zien heel veel schildpadden! En hele grote!

Kuuk es!

Vlak voor we naar Fort de France varen eindig een dagje moesson

niet voor mijn iphone echter. Die duikt in de baai van FdF achter mijn bril aan die ik er 20 jaar geleden te water liet. De smartphone-rescue-kit doet z’n best maar kan niet voorkomen dat mijn telefoon langzaam van design verandert.

Het noorden van Martinique is erg mooi en de mensen zijn meer dan vriendelijk. We laten het adagium ‘een mooi land maar jammer dat er Fransen wonen’ ( 😉 ) meteen los.

VanafFdF zeilen we in een paar uur naar St Pierre. Een Frans stadje in een mooie baai tegen twee vulkanen aan.

Het stadje is rond de voorlaatste eeuwwisseling ernstig verwoest door 1 van die 2 vulkanen.

We doen een Frans ontbijtje en gaan dan in de heropgebouwde kerk leren over de natuurramp die het dorp overkwam.

Daarna moeten we afkoelen: ze hebben er een perfecte afduik-pier

De Agape en de Dingo varen na een dag ook de baai en en het (kinder-) feest is weer compleet. Daar drinken we een sundowner op!

Onverwacht (we dachten na Suriname niet meer in vlak water te ankeren) dooft de wind en verdwijnen de golven. Dit is mooi ankeren!

Uitsmijtertje! Waren we eerder vergeten te melden. Op weg naar Bequia vingen we een Baracuda met een tandpasta-lure! We hebben er twee dagen over gedaan of je die nog wel mag eten hier ivm Ciguatera. Mog dus. Lekker!