BOJANGLES

Atlantic Ocean Tour 2017-2018

stil

De zee kalmeert, verliest haar schuim en streken. Geen witte kammen op de toppen, geen plotselinge klappers tegen de romp. We worden niet meer opgetild en weggeduwd, maar vriendelijk gedragen door oneindig en diep diep blauw.

Bojangles laat de schouders zakken, hoeft niet meer te leunen tegen de zee. Nu de wind is weggewaaid richt het schip zich op en staat de mast weer boven dek. De zeilen klapperen ongemakkelijk als de druk is weggevallen. Stoer bollen in een stevige bries beviel ze beter dan gênant wapperen in de deining.

We krijgen de hele zee te zien. Een ruime blik van golfkam tot golfkam, met daartussen een verscholen dal, wordt ingeruild voor zicht op het hele oppervlak. Nóg weidser wordt onze nu zo vlakke uitgestrekte wereld.

Zonnestralen schieten de diepte in en we turen achter ze aan omlaag. ‘Is daar iemand!?’ Het is hier onbegrijpelijk leeg. Op Portugese oorlogsschepen na dan, zeilkwallen, koersend naar midden Amerika.

Het schip ligt stil, althans, de zeilen zijn gestreken en de motor is gesmoord. ‘Zwemmen!’ is inmiddels de daaropvolgende reflex. Onderbroeken zwiepen naar de kuip, zwembroeken en duikbrillen worden aangerukt.

De grote hoofden zien ‘6000 meter’ opdoemen in hun gedachten. Angsten blikken blij mee over boord en zoeken enthousiast naar kronkelende tentakels en gapende kaken van zeemonsters. Weigering is legitiem, ja natuurlijk, welke idioot verlaat zijn schip vrijwillig in dit verlaten universum? Gegil, een kreet, gespetter. De driften van het kinderbrein zijn alle fantasieën al ruim gepasseerd en dirigeerden hun systeem de diepte in. Ze drijven zowaar! Het zwemmen blijkt verrassend veel te lijken op dezelfde staat van zijn als in het zwembad of de ankerplaats. De diepte doet niet mee, tentakels blijven uit.

Mooier dan dit kan het niet zijn. Blauw, kristalhelder blauw, de zilveren zonnestralen nu van boven af omlaag fonkelend het oneindige in. Bojangles zweeft in het blauwe niets, de zwarte romp als een walvis loom schommelend in haar element. Ontroerend haast, ons schip dat geduldig op ons wacht, te zien drijven, vanuit de zee omhoog bezien. Dan weer een rondje kijken naar omlaag. Er is niets, helemaal niets, op ons na, hier, midden op de oceaan.

Next Post

Previous Post

8 Comments

  1. Anouk 20th May 2018

    Dank voor je mooie post?.
    Leek even alsof ik er ook was.
    Succes met de verdere reis.
    Liefs, A

  2. Els 20th May 2018

    Jesse wat een prachtig verhaal weer. Er is een schrijver aan je verloren gegaan. Maar oh, wat lijkt het me eng om die kinderen het water in te zien gaan… Inderdaad heerlijk als er geen angst is. Ik heb die heel erg voor water dus je begrijpt, kippenvel weer. Maar super dat jullie zo genieten. Liefs Els

  3. SybAn 20th May 2018

    Om stil van te worden.. Dankjewel lieverds

  4. Sanne 20th May 2018

    Diepzee-poëzie. Prachtig. Dank. Dikke kus van zus.

  5. Bart 20th May 2018

    Dichterlijke woorden van een verliefde schipper op de zee en het varen.
    Mooi
    Dank
    Bart

  6. Omi ineke 21st May 2018

    Wat mooi!! Dank ! Ineke

  7. El 21st May 2018

    Wat mooi, wat een rust (met onderliggende tentakels). Dat jullie maar aan die oppervlakte mogen blijven voortglijden. Tot de oceaan overgaat in zee. En die zee ons Hollandse strandje raakt. We wachten op jullie komst! Xx

  8. Leo Zwaal 20th July 2018

    Mooi geschreven !

Leave a Reply

© 2024 BOJANGLES

Theme by Anders Norén