Porto & Lissabon

Opeens zijn we toerist. Geen stoere zeelui, geen onverschrokken wereldreizigers, nee, ordinaire toeristen. Het begint in Porto en wellicht eindigt het voorlopig weer na vertrek uit Lissabon. Tussen de twee steden door, in het etmaal op zee was alles weer even normaal, maar de paar dagen in Porto en daarna in Oeiras, bij Lissabon, gaan we op in de de bonte stoet van dagjesmensen. Best lekker, verstand op nul en fietsje, trammetje, treintje, taxi, funicular pakken en daarmee de boot en het varen helemaal uit het hoofd wissen. We verliezen even de bijzondere blik die we vanuit kleine haventjes op de plaatselijke gemeenschappen hadden: op een centrale gelegen plaats observeerden we met enige distantie het lokale leven. Nu echter gaan we op in het gewoel van de stad en hangen we zonder gene het fototoestel op de buik.\

 

 

Toerist worden is gemakkelijk. Porto is bruisend en al slenterend krijgen we een mooie indruk van de stad, die intiemer is dan Lissabon, dat we beter kennen. Op het fietsje peddelen we in een kwartiertje naar de Ponte Luis I, waar gebruinde helden nonchalant met hun smartphone spelen voor ze de diepte van de Douro in duiken. Ondertussen zien we dat de Redbull Airrace wordt opgebouwd en is het daardoor lekker druk op en langs de rivier.

 

 

 

Met een slot waar de gemiddelde Amsterdamse fietsendief een niet-coupeerbare lachstuip van zou krijgen zetten we de fietsen weg en beginnen de beklimming van de stad.

 

 

 

De kids zijn ondertussen hier in Zuid Europa in de ban van ‘de Heer aan het Kruis’ geraakt en op verzoek van Louise bezoeken we de ene na de andere ‘Catamaran’ (cq Kathedraal) om vervolgens met z’n allen te gruwelen bij de wel zeer levendig uitgebeelde kruisgang en alle gevolgen van dien. We vatten het samen met ‘Hij is heel erg op zijn knieën gevallen’ en daarmee is het in ruime hoeveelheden vloeiende bloed ook wel weer acceptabel. Mooi punt is dat in elk godshuis hier diverse geestelijken worden uitgebeeld, waarbij er altijd wel een bijzonder veel op Sint Nikolaas lijkt, incluis staf, zodat de in Spanje reeds ontstane Sinterklaas-kriebels ruim gevoed worden.

 

 

 

 

 

 

 

Een van de ochtenden wordt feestelijk opgeluisterd door Astrid, van de Mar-Jolie, die ons heeft uitgenodigd voor haar verjaardag. Met verjaardags-tekeningen en een onvermijdelijke fles Port melden we ons bij ‘de buren’ alwaar we  zeer gastvrij onthaald worden, onder anderen met een Brabantse  hoeveelheid heerlijke zelfgebakken appeltaart. Dat hadden we lang niet geproefd! Meteen na dit partijtje zetten de feestelijkheden zich voort als Ellemarije, Ernesto en Sophia zich in de haven melden. Ze zijn op doorreis aan het einde van hun Portugese vakantie en hebben een paar uur de tijd gevonden voor een tussenstop in Porto. De volwassenen zijn zeer verheugd, de kids niet minder. In het stadje achter de jachthaven laven we ons wederom aan de grill van een buurtrestaurant en raken niet uitgepraat. Helaas moet de doorreis van onze vrienden hervat worden. We kennen dat…

 

 

 

 

 

 

We bezoeken een Port-proeverij in het centrum van Porto (inbegrepen bij het havengeld, jaja, mag ook wel trouwens) en hebben Wikipedia nodig om onze alwetende hostes te helpen met het verschil tussen Ruby en Tawny (en steken er allemaal dus wat van op). Mogelijk nog bedwelmd door alle alcohol (er wordt hier niets uitgespuugd, opdrinken zal je, 20 jaar op hout gerijpt godbetert) besluiten we de volgende dag eens 12 kilometer langs de kust te fietsen naar visrestaurant Zizi in het dorp uh, naja, een bijzonder authentiek vissersdorp. We moeten uit alle macht remmen om het restaurant niet voorbij te schieten, zo knoeperd hard waait de Portugese Noord in de rug. Caatje en ik zien zo op tegen de terugreis dat we niet echt trek hebben. Dat is anders als we eenmaal weer bij de boot zijn, na een uur stoempen met twee zingende en rijmende ukken achterop.

 

 

 

 

 

 

 

 

Na vier nachten Porto gooien we weer los en maken ons op voor dik een etmaal zeilen richting Lissabon. Prachtig weer bij het wegvaren, maar al snel hebben we weinig wind en genoeg golven. We hotseklotsen de nacht in. Omdat Louise een follow-up pil weigert wordt ze zeeziek en moet overgeven, waarna ze besluit de nacht buiten door te brengen. Ook als we haar slapend op haar zeekooi deponeren regelt ze zichzelf naar buiten. We slingeren naar het zuiden, met, zonder en met uitgeboomde genua en oefenen zo aardig voor een passaat-koersje. Als we in de ochtend op het punt staan de motor te starten (eerder in de nacht niet gedaan in verband met de overvloedig aanwezige visfuiken voor de kust) meldt zich een roedel dolfijnen. Een feestelijk begin van de dag. Een paar uur later trekt de wind aan. Op de VHF hebben we de hele tocht met de Mar-Jolie contact die uren later uit Porto vertrok en ons op de hielen zit. Uiteindelijk lopen we samen de Taag op: bijzonder moment om met een andere club zeilers te delen!

 

 

 

 

 

 

 

 

We doen bij Lissabon ‘Oeiras’ aan omdat de haven daar als USP een zwembad heeft. Dat blijft een enorme hit. We sjokken in drie minuten naar een mega zwembad dat op rustige dagen meer staf heeft dan bezoekers. Heel gezellig is dat ook de Falkor naar Oeiras komt en we samen pannenkoeken kunnen bakken en een speciaal voor de gelegenheid georganiseerd feestje op de Falkor kunnen beleven. Ook treinen we een dag naar Lissabon. We pakken in de snoeihitte het volgepakte trammetje 28 en kunnen ons zodoende goed inleven in de plaatselijk rijkelijk voorradige sardientjes.

 

 

 

In Porto wacht ons een diner dat georganiseerd is en aangeboden wordt door de Royal Forces. We proeven in ‘By the Wine’ prachtige wijnen van wijnhuis Jose Maria da Fonseca en genieten van de fantastische ceviche, octopus carpaccio, kazen, worst, olijven, quesedilla’s etc… Wat een geweldige plek en heerlijk eten, heel veel dank!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De laatste dagen voor de Algarve klussen we weer wat aan de boot. Poetsen binnen en buiten, SSB antenne verbeteren, ankerfixatie optimaliseren, buitendouche lekvrij maken, dat soort werk. Ondertussen kunnen de kids zwemmen en vissen. Minne heeft de smaak te pakken. Zijn krabvanghengel hebben we omgebouwd naar Hengel met dobber en haakje met brood eraan. Op zijn buik ligt hij te vissen en praat ondertussen met zijn toekomstige slachtoffers. Een top-tactiek blijkt, want na een kwartiertje vispraat horen caatje en ik geschreeuw vanaf de steiger. In de veronderstelling dat er een kind in het water ligt sprinten we de steiger op. Daar staat Minne te springen naast een vers gevangen vis.

Na veel geapp en gegoogle en studie van de vissen naast de boot blijkt het een zeer oneetbaar exemplaar. Na een nachtje in een kissie in de koelkast gunt Minne ‘Vieze Lise’ een zeemansgraf, om nog diezelfde dag een tweede vis te vangen: een mooi tropisch exemplaar met stekels (Aartje Stekelbaardje). Hij mag nog levend terug naar zijn vrinden.