Dominica

Een eiland vol met ‘bomen-staken’. Takloze stammen met op de plekken waar ooit takken zaten bosjes bladeren. Kale stam, bosje bladeren, kale stam, bosje bladeren en verder niets. Geen kroon, geen vruchten. Hele berghellingen bomenstaken zien we, met af en toe een juichende cheerleader als een boom nog wel een paar takken de lucht in heeft steken, waar aan het einde een bosje groen zijn onverwachte bestaan bejubelt.

 

 

Verstart staan de bomenstaken er bij, alsof ze nog in shock verkeren na hurricane ‘Maria’ die hier een half jaar geleden heeft huisgehouden. Al deze zielige gevallen zijn nota bene de overlevenden. Ontelbare bomen zijn definitief geveld.

Ook de palmen zijn onderdeel van het slachtveld. We schatten in dat zeker 20% zijn volledige top kwijt is. Net als de ontwortelde gevallen gaan die bomen ook dood. Volledig kale potloden die wachten tot de tijd ze definitief omlegt. De palmen met een restant kroon gaan het overleven. Soms zijn ze wel 20 meter hoog en hebben bovenop alleen een paar armzalige takjes wapperen. Kokosnoten zagen we de eerste week al helemaal niet. Vlak voor we vertrokken vonden we een strandje waar een paar bomen nog een paar noten hadden hangen. Op de grond daarentegen noten zat. Omdat er in de lucht weinig groen het zonlicht tegenhoudt, hebben de kokosnoten op de grond gouden tijden. Per honderden zien we jonge palmen groeien uit uitbottende noten. Sowieso is de grond ongelofelijk groen. Varens en andere prachtige planten wedijveren om wie het meest frisse groen tentoon kan spreiden. Ze stralen de hoop uit dat Dominica weer Dominica zal worden, net zoals de vele mensen die we hier aan hun land zien klussen.

 

 

 

De bevolking worstelt met de gevolgen van de orkaanwind, de vloedgolven en aardverschuivingen weg en is trots op wat ze in een half jaar bereikt hebben. De wegen zijn grotendeels begaanbaar, de toeristen sites opgeruimd, de eerste steigertjes al weer getimmerd, strandtentjes zijn herrezen, blauw plastic zeil wordt vervangen door fel roodgekleurde golfplaten. Dominica strong! Is het credo en dat geloven wij ook. Veerkrachtig is men, vol vertrouwen in de goede bedoelingen en hulp van de Heer en bovendien heel positief: ‘we build it back better’. Maar Dominica is ook enorm aangeslagen en bang voor het orkaanseizoen dat komt en getraumatiseerd door de helse nacht die ze een half jaar gelden beleefden. Velen zijn alles kwijt geraakt. Kwijt als in écht kwijt. Weggewaaid en nooit meer teruggevonden. We horen het waar we ook maar komen: hele huizen met inboedel en al weg, hier een complete souvenirshop verdwenen, daar een glas in loodraam van de kerk van een paar vierkante meter: spoorloos.

 

We zijn blij dat we er zijn. Waar het goed voelt laten we alle financiële zuinigheid varen en proberen zo een steentje bij te dragen bij het herstel van dit prachtige land en haar ongelofelijk vriendelijke bevolking. En juist ook omdat de mensen in Dominica zo ontzettend vriendelijk zijn voelen de tien dagen op het aangedane eiland als vakantie.

In Dominica kwamen aan vanaf Martinique, niet nadat we een nacht extra in de Franse Provincie verbleven om de Agape bij de staan: er was motorpech en daarmee was het handiger in Fort de France te liggen dan St Pierre. Met de Agape en Dingo samen zeilden we in konvooi naar het zuiden, waarbij de Bojangles de Agape de ankerbaai in sleepte en de Dingo dinghy assist verleende bij het ankeren zelf.

 

 

We zwaaiden Martinique gedag en gingen de zee weer op. De zeestraat tussen de eilanden trakteerde ons op de eerste walvis van onze reis. Een meter of 8 lang en net te ver weg om uitgebreid te bestuderen. Maar mooi was het zeker.

 

 

 

 

Ondertussen hadden we al goed zicht op Dominica en was van mijlenver de schade aan de natuur te zien. Het intense groen zoals St Vincent dat ook heeft, was er niet meer. De eindeloze bossen broccoli, waarop een tropisch woud van veraf lijkt, bleken vervangen door een prei wei. Heftig.

 

 

Rousseau is de hoofdstad van Dominica. Hectisch en rommelig, Afrikaans. We regelden er een taxichauffeur die de bemanningen van de BJ en de Dingo zou rondtoeren. Het was jammer dat deze ‘certified driver’ de enige niet-mega-relaxte persoon van het eiland was. Met z’n negenen maakten we er desalniettemin een mooie dag van en waren onder de indruk van het door natuurgeweld ernstig beschadigde land. Het was in haar verwoest doen al mooi, kan je nagaan hoe het hier over een jaar of paar jaar is…

 

 

 

 

 

 

 

Na een dag in de auto waren de kids ook in voor een nacht met z’n allen op een boot: Louise en Minne gingen logeren bij de Dinquisten.

De hop naar Portsmouth, in het noorden van Dominica bracht een noviteit voor ons: Minne voer mee op de Dingo en Joël zeilde mee met ons. Voor de kids leek het een routine kwestie. De nieuwe dynamiek was interessant. De Dingo voer voor nog meer feestelijkheid door een grote school dolfijnen en met de BJ konden we even later ook genieten van een uitgebreide show.

 

 

 

De baai van Portsmouth was veel drukker met jachten dan Rousseau, het dorpje daarentegen stukken relaxter. Net als in Rousseau was er af en toe een forse swell en zelfs hadden we twee dagen idioot veel wind, toch werd het nooit oncomfortabel aan boord. We zwierden haakse hoeken aan 50 meter ketting en konden zo mooi alle kanten van de baai bekijken.

 

 

Met de Dingo bezochten we de ‘Indian River’ (nee, niet een India’s riviertje mensen, we zitten in de Carieb, het is een Indianen -die daar vroeger woonden- Rivier) en we leerden veel over de flora en fauna van Gregory.

 

 

Toen de Dingo doorstoomde huurden we twee dagen een auto. De bekende must-sees waren met name leuk om te bereiken. Op de plaatsen zelfs bleken ze te verwoest, of stroomde de rivier te snel voor een duik of de finale wandeling was ons iets te heftig. Toch waren de dagen indrukwekkend en fijn, zeker toen we aan de noordoost kan van het eiland kwamen en daar twee prachtige strandjes ontdekten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondertussen aten we lokale happen, spraken we ontzettend lieve lokale bevolking en raakten we verknocht aan dit schitterende eiland.

Met weemoed gooiden we los om richting jetset Antigua te varen…

 

 

Dank voor leuke foto’s Dingo!