Midden op de plas ontmoeten we de Agape. Na een dikke week zeilen hebben we elkaar weer in beeld en een rendez vous is het enige logische ding om te doen in de windstilte waarin we verkeren. Okay, er is een pietsie wind, knoop of 3. We geven de zeilen, die we tegen het geslingerd in de deining tijdens het motoren op hadden staan, een andere taak: het schip stil houden tijdens het ‘bijliggen’. Grootzeil aan, fok bak en we zijn geparkeerd.
Het bijbootje is in SXM ontmanteld, dus hoe kunnen we anders op bezoek bij de Agape dan door te gaan zwemmen? Daar staan we, met z’n vijven aan de reling. We kijken elkaar nog even aan. Doen we dit echt?? Plons! We springen erin en laten onze boot met zeilen op achter, midden op Atlantische Oceaan, met niemand aan boord. Dat voelt wel even iets ongemakkelijk. Voor we daar langer bij stil liggen, hebben we een heldere prioriteit: op de Agape terecht komen zonder interventie door een Portugees Oorlogsschip. We zien ze regelmatig voorbij komen zeilen, deze kwaadaardige kwallen, en wensen er in de verste verte niet mee in contact te komen. De kids planeren bijna, zo hard zwemmen onze kleine helden en wij crawlen er wakend achteraan. Op de Agape voelt het alsof we aan boord komen in just another ankerbaai, ware het niet dat 50 meter verderop ons schip eenzaam dobbert en er honderden mijlen rondom geen land te bekennen is. De kinderen zwemmen rond de boot en we kletsen even bij. Dan wint de onrust het en zwemmen we met z’n vijven terug. Er steekt een windje op: we kunnen verder, op zeil!
Een half uur later staat de dubbel uitgeboomde halfwinder voor het schip en tuffen we met 3.5 knoop verder, naar het noorden. Het hoge drukgebied verlaten we zo onder zeil en na een nacht varen kunnen we bij zonsopkomst de gijp naar het oosten maken. Koers Europa. Caren en ik kijken elkaar aan: dit is weer een memorabel moment in onze reis. Wel een met een dubbel gevoel. Fijn de steven richting vrienden en familie en de racefiets te richten, jammer dat we weer een stap dichter bij het eind van ons avontuur komen.
Ineke 23rd May 2018
Bijna heimwee? Ik snap het goed. Alle verplichtingen, maar ook weer de dierbaren in de buurt. Geniet zo lang het kan. Ik heb zo meegedroomd, beleefd, genoten van de fantastische belevenissen.
Heel goede blije reis verder. Dikke kus,
Rinia 24th May 2018
Wat is toch snel gegaan. Zo sta je met je gezin afscheid te nemen bij ons in het Inno café en nu zijn jullie al weer op weg terug. Wat een bijzondere ervaring geven jullie de kinderen mee en wat vind ik het stoer en bijzonder dat jullie deze reis hebben gemaakt. Geniet nog van alle vrijheid en al het moois onderweg en nogmaals bedankt voor alle lieve, prachtige verhalen/foto’s/filmpjes. Een behouden terugvaart.
Rinia
Ella 24th May 2018
Wat fijn om zo jullie ook nog te kunnen lezen, dacht dat het echt 3 weken zonder nieuws zou zijn, dit klinkt goed!! Zo stoer van jullie dat je zelfs nog terugzeilt! Geniet van je tocht en van Azoren vast. Knuffel!
Minne 25th May 2018
Ahaa go east my young friends! De oude wereld heeft zich voor de gelegenheid nu al in tropische temperaturen gehuld