Sailing Home

Dover Port Control geeft ons toestemming de haven te verlaten via het westgat. We zijn nog niet op de chaotisch klotsende zee of hebben we een issue met twee naar binnen jakkerende veerboten. De situatie gaat tekenden zijn voor het komende etmaal: continu op onze hoede zijn voor door het kanaal scheurend vrachtverkeer.

Dag dag Dover

Voor het laatst deze reis een buitenlandse kust in beeld

Met stroom mee maken we op vol tuig makkelijk 9 knopen. Om niet steeds shipping lanes te hoeven oversteken kiezen we een vrij noordelijke route. Pas na middernacht steken we de drukste vaarroutes over. Tot die tijd is het echter druk zat met alle schepen die buiten de standaard routes manoeuvreren. Omdat we AIS hebben (en onze koers en snelheid daardoor exact te volgen is) passeren de stampende vrachtjoekels vlak voor en achter ons langs. Het blijft desalniettemin een onaangename gewaarwording in het pikkedonker een schip van 400 meter lang op een halve mijl achterlangs te zien stomen met een knoop of 15. Regelmatig hebben we contact met de stuurlui (en worden naar ‘zero-six’ gedirigeerd, lees een vergelijkbare ervaring van Toine Heijmans in de Volkskrant) en worden we gerust gesteld: men heeft ons in de smiezen. De kids zijn dan al lang naar bed, zonder al te veel nervositeit over de komende dag. Wellicht omdat ze weten dat zeilers als hun ouders hun plannen in de vloedlijn in het zand schrijven en ze deze nacht nog kunnen beslissen door te varen naar de Faroer Eilanden om via Groenland naar Canada over te steken. Schijnt super mooi te zijn…

Tegen de ochtend, het is 12 augustus, is het mooie weer dat we in Dover nog hadden ingeruild voor typisch Hollandse gorigheid. Het is koud en miezerig en het waait hard. De tent gaat over de kuip, dat is inmiddels routine, en de kids beginnen maar weer eens een pyjamadag. Met enige weemoed strijken we ons Engelse gastvlaggetje: voor het eerst sinds dik een jaar varen we in Puur Hollands Zeewater. Het Engelse vlaggetje knopen de kids in een geografische slinger van alle vlaggetjes van de landen die we dit jaar bezochten. Niet veel later is er bereik op onze GSM’s en dit maal zonder dat er teksten van de provider binnen ratelen over roaming rates. Ook de berichtjes van de familie komen binnen. We blijken te hard te varen voor de planning van het welkomstcommittee en moeten dus vertragen. Het grootzeil krijgt een extra rif en de fok rollen we in tot maatje storm. Toch varen we nog steeds te hard. Alhoewel we nu de stal bijna ruiken besluiten Caatje en ik om te keren en een klein uur extra de zee weer op te varen om de tijd te doden. We gaan overstag en knuppelen tegen de wind in richting Lowestoft. Louise waardeert de nieuwe koers niet, wordt zeeziek en moet overgeven. De rest van de crew krijgt er pijn van in de buik, maar Louise klaagt niet, klaagt nooit. Ze verheugt zich op de ontmoeting met de familie en overziet de situatie: dit was het laatste kotsje deze reis …

Welk eiland was dit ook al weer?

De horizon is al uren asgrauw. Af en toe turen we onder de fok door en een paar mijl uit de kust zien we eindelijk wat dagen. Met gemengde gevoelens zien we grijze schoorstenen opdoemen in de grauwe nevel. Nederland, de Hollandse kust, na 13 maanden zeilen zien we ónze kust weer terug.

We willen er graag zijn, thuis, veilig de kids en de boot in de haven afleveren, onze familie en vrienden omhelzen. Tegelijkertijd beseffen we dat we met deze laatste mijlen de vrijheid waar we zo aan gehecht zijn wegvaren. Dat we ons heerlijke schip de zee afvaren om van zeilers weer landrotten te worden. Enigszins vertwijfeld kijken we elkaar aan en slaan een arm om elkaar heen. Terschelling dan, als escape? Veertig mijl naar het noorden om het eind van onze reis nog een paar dagen uit te stellen? Om ons over de streep te trekken breekt boven land de zon door. Het noordzeestrand strekt zich voor ons uit, de pieren openen verwelkomend de armen, strandtenten accentueren de kust.

Okay, okay, we zullen braaf koers houden

De allerlaatste zee-zelfie

We mikken de stuurautomaat tussen de pieren en gaan met z’n viertjes in het stuurboord gangboord staan. Zien we daar gezwaai op de pier? Sanne en Frans! We toeteren en roepen, zwaaien en springen. Verderop nog meer familie met spandoeken en vlaggen: wat een feest zo binnen te varen. We zijn onze twijfels vergeten, hijsen onze vlaggenslinger en koersen de haven in.

Is het een vogel? Is het een raket? Is het Super Grover?

Nee! Ja! het is Bojangles!!!

We turen naar de buitenpier: De eerste zwaaiers!

Op de binnenpier stijgt de spanning, maar thuis zijn vóór of op z’n laatst óp de verjaardag van oma gaat lukken

Nu ook met het blote oog waarneembaar

Met vlag en wimpel en spandoek worden we binnengehaald

Voor we goed en wel in een box liggen is al er een feestelijke steigerparty opgetuigd. Wat verrassend en lief dat er zo veel familie op de kaai staat! We waren alleen maar een rondje zeilen jongens! Er wordt thee en koffie uitgepakt, Mieke viert haar verjaardag en onze terugkomst met zelfgebakken appeltaart, de champagne knalt, er is een enorme berg Zeeuwse bolussen en de kids verbazen zich over hun grote neven en nichtjes.

Bojangles vaart braaf de fuik van de haven in en wij varen met een jubelend maar ook bloedend hart de zee af

Met z’n vieren veilig thuis. We Made It!!!

De laatste mijl gaat in

IJmuiden, het rondje is nu echt rond.

Steigerfeest: bizar idee dat we in juli 2017 de zelfde mensen hier dag kusten en geen idee hadden wat ons te wachten stond. En dus al weer hier, met duizenden herinneringen en ervaringen in onze hoofden

Bojangles is even museumschip

Op naar de échte vaste wal

De dag wordt in stijl afgesloten op het strand. Er wordt gevliegerd en gegraven, we drinken Hertog Jan en eten bitterballen. Fleur en Jasper en Minne en Caro haken aan, we komen ruim tijd tekort bij te praten. Dan opeens zijn we weer met z’n viertjes, springen onder de douche en laten een meer dan memorable dag op ons inwerken. Het wordt tijd voor een heel diepe slaap. Er is een life-event te verwerken.

Dit is het helemaal: graven in onze eigen bodem

Tijgeren door ons eigen zand

Vliegeren in onze eigen lucht

Aarden en voelen dat we er weer zijn

De heren hebben een onderonsje. ‘Dit is mijn verrekijker’

Een jaar ouder maar oneindig veel wijzer

Dank aan Dic, Bart, Hans, Piet en L.P.P. van der Wel voor alle foto’s! En de hele ontvangstclub voor hun komst en feestelijke inhaalpartij!