BOJANGLES

Atlantic Ocean Tour 2017-2018

we love Su!

De wereld is lichtgrijs als we de uiterton van de Surinamerivier aanlopen. De witte vissersschepen zijn ook overdag amper zichtbaar, net als de afgelopen nacht. Ze hebben Chinese karakters op de romp, hetgeen kan verklaren waarom ze weinig sjoege gaven over de VHF. En ze blijken tekenend voor de multiculturele samenleving van Suriname.

De koers gaat van west-noord-west naar zuid-oost en voor het eerst sinds maanden varen we aan de wind. We hebben de tocht vanaf de Iles du Salut veel te snel gevaren door veel stroom op de kont, en daardoor hebben we nu, de rivier op, de stroom nog tegen. We kruipen de rivier op. Het lijkt de Slenk wel: Nederlands aandoende tonnen die een groot zog produceren en veel te lang dwars blijven staan. ‘Zullen we ankeren in de monding?’, stellen Hans en Roos voor. Het blijkt een briljant plan. De schemer valt razendsnel in en we kunnen zo wachten tot het opgaand tij van de volgende ochtend. In vlak water dicht bij het dorpje ‘Visserskampen’ varen we de geul uit en laten de ankerketting ratelen. Een paar dolfijntjes begroeten ons. Rust daalt neer over de boot.

De volgende dag is Hans jarig, die ons op een verjaardagsontbijt met pannenkoeken trakteert! Wij hebben de boot al versierd en al feestend beginnen we zo onze maand in Suriname.

Wederom een Bouwmeestertraditie uitgestrooid over H&R: kadokleedje!

We lichten het anker en genieten van de groene wereld die zich aan ons openbaart. Nieuw voor Caren en de kids, het feest der herkenning voor mij. Het raakt me zelf hier te varen, met mijn gezin op eigen boot. Achttien jaar geleden was ik een paar maanden in de stad en het achterland (‘het bos’) en toen al maakte dit land een enorme indruk op mij. Om nu, na een half jaar varen, Paramaribo aan de horizon te zien opdoemen is meer dan bijzonder. ‘Daar, Hotel Torarica, waar we van de huidige president niet meer bij mogen ankeren’, ‘Fort Zeelandia, waar Nederlanders destijds en Bouta in ’80 zo veel ellende aanrichtten’, ‘de Waterkant, waar je fantastisch kan eten’. ‘de Jules Wijdenbosbrug’ waar het land (weer eens) bijna failliet aan ging’. Dan verdwijnt de stad uit het zicht, wordt de wereld langs de rivier weer volledig groen en zien we in de verte mastjes: Domburg!

Een klassieker inmiddels: uk op uitkijk

 

Warm Welkom te Domburg

 

Inklaren op de dag na aankomst blijkt een bijzondere tocht langs de Surinaamse bureaucratische molens. In vele schriftjes worden onze gegevens genoteerd en we genieten van alle gewichtigheid die aan de dag gelegd wordt. Na een vijftal kantoren en een veelvoud aan papieren en stempels worden we een maand gedoogd. Achterlijk lang denken we dan nog…

We zijn in Suriname aangekomen midden in de feesten voor oud en Nieuw, hier ‘Owru Yari’ geheten. Met de Nederlandse kliek van een boot of acht scheuren we op oudejaarsdag met een koraal naar de stad. We gaan pagara’s horen knallen, dus zijn van oordoppen, monddoeken en zonnebrillen voorzien. Beter was geweest een poncho. Want het stortregent urenlang …

 

Als bakkeljauw in een broodje

 

Heen: driver nuchter en stroom mee (terug: driver bezopen en stroom tegen… )

 

Zonnetjes op de voorgrond. De achtergrond gaat straks helaas ook voorgrond worden

 

Pagara Estafette. Het is zaak om ogen, oren, neus en mond af te sluiten

 

Terwijl de kids de volgende dag met hun vriendjes het zwembadje van de ‘Ocean Breeze’ jachtclub onveilig maken, bedenken Caatje en ik wat we allemaal gaan doen in Su. We hebben vrienden, een tochtje naar het bos, de Cottica rivier, Paramaribo, kluswerk aan de boot, fourageren, bunkeren en een slag te maken met school. Genoeg te doen. En gelukkig klaart het op. De kleine regentijd lijkt al zijn water in de eerste dagen van het jaar verloren te zijn: de rest van de maand is het prachtig weer met acceptabele buitjes naast veel zon.

 

Cultureel momentje: de grootste houten kathedraal ter iets. Wil van bezoekers alleen de enkel en onderarm aanschouwen.

 

Ook na drie pogingen komen we wegens verkeerde timing niet binnen: dus buiten Fort Zeelandia bekeken

 

rendez vous met dhr S

 

Een Hindoestaans huishouden wordt gewaardeerd. Goede maaltijd, goede machines!

En dan ook nog roze!

We ontmoeten bij Torarica Dick en chillen aan het zwembad, samen met zijn vrouw en drie zoons. We horen meteen dat Gunsi nog steeds te bezoeken is en dat motiveert ons meteen een tocht te plannen.

Met ons huurautootje rijden we richting het bos, potholes omzeilend en ons best doende de bodemplaat niet met bauxiet in aanraking te laten komen. Om het desolate van de jungle te onderstrepen blijkt het besluit van ons om ‘onderweg te tanken’ nogal naïef, nou, zeg maar dom. Met geknepen billen sukkelen we in the middle of nowhere een tankstationnetje binnen op de laatste druppels benzine. De airco staat dan alleen tijdje uit, we hebben het er al met al iets warm van gekregen. De weg is ondertussen prachtig geasfalteerd en door het eindeloze groen tuffen we  voort.

Op het raakpunt van de Bovensuriname rivier en de weg vanuit de stad daarheen ligt Ajtionie. Het is er levendig, kleurrijk en iets rommelig. Het lijkt hier Afrika. Onze man uit Gunsi, Gilbert, herkent ons en neemt ons onder zijn hoede.

Centraal Statjionie

Zijn korjaal ligt tussen een tiental andere exemplaren. Louise vertrouwt het smalle bootje voor geen cent maar volgt haar enthousiaste broer naar het middenschip. De buitenboordmotor knettert, we schieten weg. Met wapperende haren knallen we de rivier op en het oerwoud in. We gaan hard vinden we, maar worden toch ingehaald door nog grotere korjalen, die beladen zijn met hele huisraad (dubbele matrassen, kasten) en vaak ook nog een tiental personen. We zwaaien (terug) naar iedereen, op het water en langs de kant, waar vrouwen en kinderen wassen en spelen. Het oerwoud mag dan wel onvriendelijk zijn voor de stadse mens, de bewoners hier zijn enorm hartelijk en voorzien onze nieuwe omgeving van een bijzonder vriendelijke atmosfeer.

 

We nemen meteen wat vrienden mee

 

Over bakboord een high speed vracht korjaal

Na soela drie blijkt de boot toch veilig

 

Daar waren in de boeg al geen zorgen over

 

Gilbert, our man in Gunsi

Als we relaxed achterover gaan zitten is daar de eerste soela, een watervalletje. Stroomopwaarts knallen we tussen de rotsen door, we remmen, maken haakse bochten, knallen weer door. Minne raakt in extase, Louise is iets kritischer. Ze krijgt gelijk, want in de derde soela lopen we vast op een rots. Minne springt al bijna uit de boot om te helpen losduwen, maar moet tot zijn frustratie blijven zitten. Met wat gewrik komen we lopen scheuren we verder. Wat een avontuur al weer!

(door de bladervitrage) Ontdaan van boze geesten heeft Louise het dorp Gunsi betreden

In Gunsi meren we af bij de wasplaats. Er worden pannen blinkend geschrobd en geschuurd, er wordt gevist en gezwommen. Gilbert neemt ons mee naar de honeymoon suite, bovenop het heuveltje waarop Gunsi ligt. Het uitzicht is magnifiek. In de diepte onder ons stuift een stroomversnelling, met achter de rivier eindeloos veel woud. We hebben vier bedjes en een badkamertje met WC in ons houten huisje en zijn meer dan tevreden. Het is nu al heerlijk hier.

 

We gaan met z’n vieren een lang weekend op honeymoon

 

 

Andere gastenhuisjes, voor als je niet op honeymoon bent

 

Waar we ook zijn: Uno!!!

 

 

Het dorp wordt bewoond door circa honderd mensen. Ze leven van ‘het bos’ en dan met name van wat hun kostgrondje ze biedt. Ze jagen ook en hebben in dit dorp dus ook een paar huisjes voor toeristen. En uniek voor op een lokatie als deze, in de jungle: men spreekt hier in het binnenland Nederlands.

We zijn de enige ‘patata’s’ in het dorp en worden liefdevol verwelkomd op de plekken waar we de dorpelingen ontmoeten. Louise en Minne zijn helemaal thuis. Ze vissen, zwemmen, jagen op hagedissen, rapen vruchten, spelen met de kids uit het dorp, verzamelen mieren, eten wat de pot schaft (de door ons meegebracht te groenten en dan lokaal bereid), slapen als roosjes.

Studie van cashewnoot. Of mier. Of Awarra. Of bauxiet

 

Viswedstrijd: Gunsi vs MLJ. Einduitslag: 52 – 1

 

Kijk, een (vogel-)spinnetje gevonden!

Een wandeltocht met Gilbert naar een buurdorp, door het bos is bijzonder geslaagd. Niet in de laatste plaats door een jongetje van negen die ‘Bertus’ blijkt te heten en lief, onderhoudend en bescheiden is. Hij deelt al zijn kennis met ons en vormt een mooie mediator tussen ons en de mensen die we ontmoeten.

 

Boswandeling (hoef je geen 18+ voor te zijn hoor)

 

‘Wist je dat papa ooit welp was?’. ‘Niet verder vertellen hoor, krijgen ze bij de Koninklijke een lachstuip van’

 

Bertus tekent in een paar halen een overtuigende Spiderman.

 

Opletten OLVG: hier ziet men de ‘Betadine-boom’. Voor ontsmetting en voortvarende genezing van alle wonden

 

Soort van rehydreren en soort van integreren

 

Aap, Doks, Mies

 

Ook Tarzan moet in training blijven

 

Al jaren spoorboekloze dienstregeling in het Bos.

Sub, kano, verhuisboot, sleepboot, vrachtschip in 1

 

Tijdens een volgende wandeling in het bos, zonder gids, komt ‘Sophie’, van zeven achter ons aanrennen. Ze loodst ons van het pad af (‘gaat dit wel goed???’) en zo komen we op kostgrondjes, bij draagmierenhopen en op ander plekken waar we anders nooit terecht zouden zijn gekomen. Sophie en Louise worden acuut vriendinnen en samen met Minne gieren ze het uit. ’s Middags gaan we met z’n allen tekenen en kleuren en een aantal kids eet met ons mee. Caren en ik weten het ondertussen al: twee nachten hier is veel te kort. We boeken bij.

Via de anti-geesten-therapie het bos in

 

Sophie sluit zich aan en levert ruim infotainment

 

Apenhuidkammen. Kan je mee kammen. Of een auto maken, de wielen althans.

 

Orchidee. Kan je naar kijken. Of piepgeluiden mee maken.

 

Iep iep iep!

 

Zo is haar hier hip

 

Bospad Fierljeppen

Nog een extra dag genieten van de rust, de natuur en de vriendelijke mensen om ons heen. Onze blik kan vertroebeld zijn, maar we hebben de indruk dat er veel vrede en geluk beleefd wordt, hier ver van de stad.

Afscheidskado van Sophie: manja!

 

Ook hier gaat ons fitnessprogram door: 7 minutes stomen

 

 

Daarna afkoelen in de soela

 

Als je loslaat ben je in een uur of vier in Atjonie

 

Er is nog hoop voor de wereld: Formule 1 en Max verstappen zijn hier niet bekend!

 

Kaaiman en Kaaivrouw expeditie

 

Na een half uur turen ziet u hem ook wel hoor: een baby-kaaiman!

Een paar dagen later, in de stad, ontmoeten we Wilco en zijn familie, zien we familie S., eten we Javaans op Blauwgrond, rijden we eindeloos in de rondte om onderdelen voor de boot te zoeken. We beginnen de stad te kennen en waarderen. Louise ontwikkelt een roti-manie en besluit in Suriname te gaan wonen. En is het niet om de roti, dan wel om de bamie. We klussen ondertussen aan de boot en pikken school weer op na de kerstvakantie.

We vinden een gelegenheid om taart te eten: opi is jarig!

 

Het handwerk van op zee wordt met moeders tornmesje uitgehaald…

 

… en in ‘Zeilmakerij Hans en Roos’ professioneel vervangen

 

Ander klusje: zittingen van de kajuit laten herstofferen

 

Voor de leuk varen we van Domburg een uurtje stroomopwaarts naar Waterland. Een mini vakantieparkje met waterfietsen, SUP’s, skelters en een walhalla voor de kids.

‘Marina Resort Waterland’

 

Uurtje of twee wachten. Staat de glijbaan in de rivier

 

Vader eend, Kinder eendjes

 

Weer een heel vervelende lokatie voor school inderdaad

 

dameskapper ‘het Steigertje’

 

Na drie weken Su zouden we de zee weer op kunnen gaan. Toch besluiten we anders. Samen met Hans en Roos volgen we de route die schepen voor ons ook al volgden: eerst de Commewijne en dan de Cottica rivier op tot aan Wanhatti. We varen alleen met stroom mee en pruttelen met een flink vaartje de jungle is. Als de stroom kentert gooien we het anker er in en wachten tot we (met daglicht) weer verder kunnen.

 

 

One Hattie een overzichtkaartje

 

One Hattie een detailkaartje van de rivier

 

De jungle in op eigen kiel. Spannend hoor, slechts 20 meter diep hier (?!!)

 

Toch fijn samen te kunnen varen in het niets hier. GSM uitgevallen. Zelfs de iridium pruttelt traag

 

We proberen onopgemerkt de jungle in te sluipen…

 

Op dag twee binden we de VB en BJ aan elkaar en verdubbelen zo bijna ons leefoppervlak en halveren de dieseluitstoot. In een week komen we twee keer (het zelfde) schip tegen en verder helemaal niets.

Zo fantastisch vlak ankerwater gaan we voorlopig niet meer meemaken, realiseren we ons

 

‘Hoe gaat ie?’ ‘Rustig’

 

VB + BJ = VBJ

 

Meer drone beelden zijn er ff niet. Elon Musk denkt na over een technische oplossing

 

We turen geheel onopvallend en intensief naar de oevers…

 

Het helpt wel enorm de horren dicht te doen voor in plaats van na zonsondergang …

We ankeren in water dat op Chocomel en soms weer Cola lijkt, zwemmen, lokaliseren ‘s nachts een kaaiman en vinden die overdag weer terug, zien apen, papegaaien en een kakatoe, hebben een kikker aan boord: de kids vinden het allemaal fantastisch en wij natuurlijk ook. Omdat er hier geen GSM bereik is zijn we echt helemaal weg en dat gevoel is meer dan bijzonder en uitermate relaxed. Ook de aangekondigde muggenplagen vallen enorm mee. Ons racket knettert rond de schemering als een dolle, maar op de paar uur rond zonsop en zonsondergang na, is er echt niets aan de hand. Geïnspireerd door de kids die met het kaartspelletje ‘Uno’ dat ze van Hans en Roos kregen al weken in de weer zijn, nemen ook de vier volwassenen na zonsondergang een kaartspelletje mee de kuipen en diepen uit onze geheugens de spelregels van ‘toepen’ op. De zelfde graad van verslaving als de kids bereiken we niet, maar ouderwets gezellig is het zeker!

 

Als de zij-kreekjes te smal worden lanceren we de bijboot om bijvoorbeeld aapjes te vinden

 

Met de te Gunsi opgedane speciale lichtbundel techniek lokaliseren we een heuse kaaiman van zeker een meter lang

 

Hij is vrij statisch en de volgende dag weer te aanschouwen. Gaaf!

 

 

De schone slapers genieten van de morgenstond

 

En dan een dip in de chocorivier

 

Of een Cola-kreek

 

Zonder de VHF nu IRL rekenles van meester Hans. Sommen boven de tien!

 

Wild River Tubing!

 

Pelikanen zijn overigens in Nickerie in het echt te zien in Su. Van krokodillen weet u dat inmiddels al

 

We gaan ons langzamerhand voorbereiden op de overtocht naar Tobago, Pirates Bay

 

Mss Depp

 

Laatste etappe van de riviertocht: Plantage Frederiksdorp. Indrukwekkende geschiedenis, met meer dan genoeg zwarte bladzijden

 

Zie het bordesje: je kon er steenrijk worden, als je de eigenaar was iig

 

Helder water is dan ook wel weer fijn, na een maandje bruin water

 

Kadootje: we zeilen al anderhalve dag zonder de motor bij. Wel een dompertje voor de accu’s

Enige minpunt is dat de accu’s van de boot (nu de 24V set) het begeven hebben de afgelopen weken. Samen met Hans speuren we ons suf en lijken de oorzaak te begrijpen. Omdat we toch nieuwe accu’s nodig hebben gaan we na ons avontuur niet de zee op maar terug de stad in. Na twee dagen oponthoud kunnen we alsnog weg. Een dikke maand na inklaren. We komen zeker terug. Wat een fantastisch land is dit. Met weemoed varen we vandaag, de 31e januari, de Surinamerivier af en de zee weer op. We love Su!

 

PS: dank H&R voor leuke en mooie foto’s wederom!

Next Post

Previous Post

10 Comments

  1. Leo Zwaal 31st January 2018

    Weer bedankt voor jullie prachtige reisverlag ! En behouden vaart weer gewenst !

  2. Mieke en Dic 31st January 2018

    Prachtig alweer, jullie heerlijke maand in Suriname mee te beleven!
    Wat een indrukken en belevenissen voor de kinderen en voor jullie.
    Geweldige foto’s, alsof we er bij waren….
    Nu weer een stukje verder, goede vaart en tot snel( via whatsapp 😉
    Kussen,
    Dic en Mieke

  3. SybAn 31st January 2018

    Jaaaaahoooorrr en dan afsluiten met een foto waarop op Jesse’s shirt alleen te lezen is ‘work hard’. Tsja… van je familie moet je t hebben 😉 We missen jullie en … play hard! Liefs!

  4. Rinia 31st January 2018

    Wat heerlijk om de beelden van mijn thuisland via jullie ogen te zien. Dank jullie wel. Ik heb genoten van de vele grappige verhalen en wat doen jullie het geweldig met z’n allen. Van Moengo tot Frederiksdorp, Domburg en Atjoni om met een korjaal naar jullie bestemming in een honeymoon huisje te belanden, wat prachtig allemaal. Zo te lezen zijn jullie aardig thuis in het sranang tongo, al die herkenbare woorden te lezen brengt mij in één klap terug in Su!

    Suriname is zeker een heerlijk land en ook zo fijn dat je honderden kilometers van de stad nog gewoon in het Nedelands kan communiceren.

    Een goede, veilige vaart verder en ik blijf smullen van jullie verhalen. Trouwens de copywriter doet het ??.

  5. El 31st January 2018

    Wat een ongelooflijk mooi land, de foto’s alleen al zeggen genoeg! Maar met je eigen boot de jungle in, dat is wel het summum… Ik heb maar één vraag: is terugkomen nog een gedachte of is die reeds vervlogen??
    Dikke zoenen!

    P.S. Ben blij dat de 7 MWC nog onderdeel is van de dag, mochten jullie ooit nog terugkomen!

  6. Jannie 31st January 2018

    wat hebben we weer genoten van jullie verhalen en foto’s!
    wat een ervaringen en belevenissen voor Louise en Minne samen met jullie! Geweldig!!

  7. Esther 2nd February 2018

    Het ziet er echt FANTASTISCH uit! Wat een heerlijkheid en gezelligheid ook met de andere luitjes!
    Superleuk om met jullie mee te mogen kijken :).

    Veel liefs vanaf de Amstel! We zijn met de storm bijna weggeblazen maar mag de winterse pret hier niet drukken.

    Xxx Esther

  8. Richard 2nd February 2018

    Het zijn weer prachtige foto’s met een mooi verhaal. Goede vaart verder. Ik blijf jullie – op afstand – volgen.

  9. Omi Ineke 3rd February 2018

    FANTASTISCH!!!!!

    WE HEBBEN _net als jullie- ZO GENOTEN!
    DANK!

    BenI

  10. Jeanine Kamp 16th February 2018

    Mooie verhalen weer en foto’s! ?

Leave a Reply

© 2024 BOJANGLES

Theme by Anders Norén