Rechter bil, linker bil, rechter bil, linker bil,… de haven?,…rechter schouder, linker schouder,… ankerbaai?,… achterhoofd rechts, achterhoofd links,…Oceaan! Wat !!!??? Opeens schiet ik overeind in mijn enthousiast schommelende zeekooi en ben ik klaar wakker. De Oceaan! Met vrouw en kinders op eigen boot, zeil ik midden op de oceaan. Daar moet ik na de eerste 4 uur slaap op zee wel even van bijkomen. In niets lijkt dit besef op de andere zeiltochten die ik maakte. Oké, ik voer hier in 2000 eerder als opstapper, en oké, we zeilden pas nog met Haas in een korte week over de Oceaan naar de Kaapverden, maar toch: dit is grootser. We varen hier nu met z’n viertjes op eigen boot en het ‘sprong in het diepe’ gevoel is deze ochtend allesomvattend. Plat voor de lap zeilen we in 15 knopen wind van flinke golven af. ‘No way back’, denk ik aan Pieter Heerema. Hier tegen in terugboxen is ongelofelijk onaantrekkelijk. We gaan door, we moéten door. Of toch niet?
Gister zijn we samen met onze bondgenoten van de Vagebond uit Mindelo vertrokken. De rest van de Nederlandse vloot is al een dag eerder op pad gegaan maar ik werd de dag voor vertrek ziek. Koorts, dunne, dat werk. Wij kunnen dus niet aanhaken. De Vagebond is zo ontroerend lief een dagje op ons te wachten en zo varen we samen rond het middaguur het zeegat uit. Al snel staat de boom erin en zeilen we vol tuig koers Zuid Amerika.
We pakken onze vertrekroutine op. Caatje en Louise slingeren in, Minne vermaakt zich met alles wat los en vast zit, ik piel -dit maal licht amechtig- met de boot. In dat opzicht lijkt alles normaal. Aan de boot is het enige opvallende een tros knalgroene bananen in de radarpaal, die wachten op rijping en een kinderknuist. Toch vinden we het spannend, dit vertrek the middle of nowhere in. Ik herinner me het gevoel dat we een half jaar eerder hadden toen we IJmuiden uitvoeren. Waar begin je aan?
We eten op tijd zodat de kids en Caatje vroeg kunnen gaan slapen, de navigatieverlichting gaat aan en de rest uit. Maar voor dat het stil wordt aan boord: om 1930 UTC het SSB (radio) netje met de Nederlandse boten.
Het kraakt verschrikkelijk als de voorop liggende boot zendt. Lastig er iets van te breien. Het gesprek is met een schip tussen hen en ons in, de Agapè. Die versta ik wel goed. Koers verlegd in verband met ziek kind. Wachten op Bojangles en de Vagebond. Zo, even schrikken.
Ons mini konvooitje verlegt meteen koers. We knikken zuid voor het rendez vous op zee.
Aan het eind van de nacht hebben we elkaar gevonden en verleggen we gedrieënlijk de koers weer naar het westen. De zieke kleine is al een stuk opgeknapt en blijkt ondertussen onderdeel van een buikvirus-epidemie die de hele vloot aan boord lijkt te hebben. Wij geven Louise en Minne maar eens een extra glas water in het kader van het pre-hydreren en wachten af of we ook 12 uur lang toilet-pomp-dienst moeten instellen. Gelukkig zijn de gevelden, net als ik in Mindelo, niet misselijk en kort of niet van buikpijn voorzien, maar sneu is het wel. En het wijst ons in het eerste etmaal van vertrek meedogenloos op het feit: we gaan de oceaan op, met het meest waardevolle dat we hebben… Caatje en ik hebben (en hadden) die boodschap aan eigen adres duidelijk ontvangen. We stellen ons zelf wederom de vraag: moeten we dan toch terug? We krijgen er buikpijn van en nemen alle incubatietijden, pillenmixen, vaartuigen, hulptroepen etcetera nog maar eens door en besluiten koers te houden.
Een etmaal* later zijn onze ukken nog steeds monter, de zee prachtig, de wind goed en de Vagebond en Agape op spuugafstand. De onmetelijkheid van onze omgeving is groots, niet te bevatten, maar we voelen ons niet alleen.
* 2 1/2 inmiddels
Bodjangles, zondag 10 december 2230 UTC
COG: 245
SOG: 6,3 kts
Wind 15 kts ONO
Golven: rommelig, 2 m
Nu en dan een wolkje
Afgelegd: 367 NM
Te varen: 1461 NM
Temp kajuit: 26,5 grd C
Activiteit: kerstversiering maken en thema ‘heelal en ruimtevaart’ Vissen: twee mauwy mauwys, (1 in koelkast, 1 teruggeworpen), 2 lures verloren
Omi Ineke 11th December 2017
Ach ja…………zo voelt dat dus………..super spannend ………..met alle beperkende voorwaarden van het moment………en wat dapper en moedig en vertrouwend……..toch niet omzien/omkeren…….maar gaan……………..
inmiddels houden we hier het lichtje brandend………met ernaast het overzicht van dagen en mijlen…………..zo bijzonder…..
jullie daar zoals zo heel mooi geschetst
en wij hier
met Anne en inmiddels bolle baby Tjibbe………….terwijl gisteren door mijn kwintet het prachtige adagio van Bruckner (luister maar eens op you tube) hier in huis klonk en broer Hans (extra alt) er zelfs door de jagende sneeuwbuien vanuit Halsteren voor over kwam.
Lieverds innige omhelzing …….
Ineke
Mieke de Metz 11th December 2017
Groter kan het verschil niet zijn: net terug van ons verblijf op de KV waar zon en wind ons gezelschap hielden en nu midden in de sneeuw en kou!!!!
Maar…wat hebben we genoten van elkaar! Heerlijk, alle tijd, geen haast, elkaar weer zien, voelen en echt spreken!
Het meebeleven met jullie avontuur is heel bijzonder. Wij als “zeil-analfabeten” werden zelfs bijna enthousiast! (we doen tóch nog maar geen bod op Bojangles 🙂 ) Jullie inventiviteit, relaxtheid en sociale leven onderweg: wat leuk dat jullie ons daarin meenamen!
We vierden Sinterklaas, bakten zelfs pepernoten, lieten pakjes “aanspoelen” en lieten de kinderen volop geloven in deze Grote Leugen!
Wat heerlijk om weer billen van hen af te mogen vegen, die heerlijke lijfjes te mogen wassen en afdrogen, hen slapend te bespieden en vooral ook te zien hoe fijn zij het hebben.
Minne zonder jeuk en benauwdheid, wat een verademing voor dat ventje. Een en al energie en ondeugd!
Louise volop in ontwikkeling: lezen, rekenen, zwemmen, een schoolkind geworden in 5 maanden!
Nu zijn jullie alweer een paar dagen onderweg, steeds verder van ons weg…Maar jullie houden ons perfect op de hoogte en wij (oma’s) branden kaarsjes, ieder bij ons eigen “god” en hopen dat jullie een mooie veilige reis naar de overkant hebben!
Kussen en kruisjes!
Mieke