Truman Show

We zijn de echte wereld uitgevaren. Een week of twee geleden is het gebeurd, toen we Tobago achter ons lieten.

We begonnen ooit in onze eigen bekende wereld, in Nederland en kabbelden naar vergelijkbare werelden in België, Engeland en Frankrijk, Spanje, Portugal. Ook al dreven we daar in de wereld van de ‘watersporters’, waar we land aandeden schurkten we meteen tegen het échte leven aan en konden ons er zelfs makkelijk in mengen. Maar ook buiten Europa, in Rabat en Mindelo herkenden we nog een wereld die reëel was en authentiek. De ongelijkheid nam naar het leek toe, maar overal leefden mensen hun eigen leven. De ‘cruisers’ werden door de inwoners van de echte wereld aanschouwt als een wat aberrante entiteit aan het waterfront, maar er werd steeds vreedzaam naast elkaar en met elkaar geleefd. En ook het cruiserswereldje om ons heen bleven we gaandeweg herkennen. Kinderboten en pensionadoboten, twintigersboten en vastgeknoopte boten, stoere ukkieboten en iets te dikke boten, glimmende schepen en rafelachtige types: waar we ook kwamen, de vloot was divers en herkenbaar.

In Suriname nam het gevoel in de échte wereld te leven zelfs nog toe. De zeilers die het land aandoen zijn overduidelijk een bijzonder klein vreemd eendje in de bijt. Op 1 a 2 plaatsen na, is er in het land niets gericht op interactie met de watersporters. Je móet je als passant wel mengen tussen de bevolking die het echte leven leidt. De authenticiteit die je zodoende beleeft maakt het land wellicht extra interessant: er is geen façade gericht op het lokken, faciliteren of pleasen van zeilers.

Toen de Carieb. Er zijn eilandjes waar het alleen maar draait om waterminnende vakantiegangers. Aangeharkte stranden voor de happy few, privé domeinen, drankjes voor dikke dollars. Daar staan tegenover de paar plaatsen waar geleefd wordt: rommelig en soms zelf armoedig wordt er in de marge geprobeerd het hoofd boven water te houden. Ook écht inderdaad, maar dan aan het randje van de wereld vol sunshine en overdaad. Overdaad die wordt meegebracht door ons, vertrekkers, en onze medezeilers in dit gebied, de vakantiegangers. Wie hier een boot kan huren heeft hem al flink laten hangen. 4000 dollars voor een week op een kleine catamaran om mee te beginnen. Kan oplopen tot meer dan $ 100.000 voor een weekje op een schitterend superjacht met een immer glimmende crew. Of huur een eigen eilandje voor $ 50.000 dollar per dag als je nog meer ruimte nodig hebt. Niet raar dat een stokbrood hier makkelijk 3€ kost en een klein potje honing het drievoudige daarvan. Groenten en fruit overklassen met speels gemak de prijzen van de groentejuwelier in de Beethovenstraat.  Waar vakantiegangers hier lekker aan het spenden zijn vallen wij terug op de bootvoorraden. De waterlijn trekt lekker op zo.

Petit Saint Martin wordt niet gefrequenteerd door de rich and famous. Dat levert een rommelig en armoedig eiland op, maar wel een betaalbaar lieflijk ‘Palm Beach’ barretje

het buureiland een kilometer verderop: we mogen op Petit Saint Vincent (PSV) even sjeik mee doen. Burrel bij een resort. Het bijbehorende strand mogen we als sloebers evenwel niet op.

Over boodschappen gesproken: de lokale jongens die in houten minispeedbootjes een tonijntje of een brood te koop aanbieden hebben een overduidelijke financieel hiërarchie aangebracht in hun venten. Eerst worden de superjachten afgevaren (heeft de kok een tonijn van een pond of 20 nodig?), daarna de mega-catamarans (60 voet in het vierkant) met grote gezelschappen, dan de kleinere huurbakken en vervolgens de ‘sloebers’ die ‘op hun boot wonen’, wij dus.

Onze buurman bij PSV laat vanuit zijn preekstoel de ankers (ja, 2) optakelen.

Het help de boatboys inzicht te verlenen in wie vakantie-achtig reist vs wie reizend-vakantie viert. De lobsterprijs daalt 25% in het eerste geval

Gedragen als in het échte leven hoef je je hier niet meer. Als je al je vermogen bij elkaar hebt geschraapt om hier een once in a lifetime week luxe te leven, laat je je niets wijs maken door een irritante vertrekker die vindt dat je te dicht op zijn boot ankert. Je bent een weekje de koning, en je vaart op een huurbak, dus WTF een kras! Als je je hele leven al een koning bent en je met twintig man personeel een reuzenjacht afmeert, sta je ook al redelijk ver van zinnige interactie af en is overleg niet laagdrempelig aan de orde. Met veertien knopen haal je met je 40 meter lange miljoenenjacht halve wind een Najadje in dat door de zee stuitert. Mijlen lege zee om je heen, maar toch lekker bovenwinds en vlak langs. Spectaculair hoor, vanuit onze notendop bezien, maar licht bizar wel vanuit oogpunt van goed zeemanschap of ordinaire vriendelijkheid.

We liggen héel kort in de vuile wind, dat dan weer wel

Is dit een klacht? Welnee. We stellen vast dat we een paar weken niet meer in het echte leven vertoeven en verwonderen ons als kinderen over wat er hier in de Grenadines voor fake leven is opgetuigd. We hebben het te doen met een groot deel van de bewoners die hier geen of weinig graantjes meepikken en hooguit figureren in deze bizarre Truman Show. Binnenkort varen we naar Martinique en denken daar weer een wat reëlere wereld te treffen. Maar wellicht blijven we in een poppenkast varen tot en met Horta. Een prachtige poppenkast evenwel, met witte stranden omzoomd door palmbomen en gemarineerd in hectoliters rum punch.

Clifton, op Union Island. Niet sjiek genoeg voor de mega jachten

maar wel met een schattig over the top barretje op ‘Happy Island’

Twee maal hebben we heel even ook een privé-eiland in de ‘Cays’. Hier Tabac

Snel een rondje rennen voor de bemanningen van de cats het eiland enteren!

Er is weinig te klagen hoor, menson. Alhoewel, het weer was hier… 🙂

… nou, zeer geschikt om nu en dan de watervoorraden aan te vullen

Als de zon doorbreekt wordt het water Bizar Blauw (kent u die kleur?)

En weer even alleen op een onbewoond eiland. Mopion. Er staat alleen een parasol op. Vakantiefoldergeluk

Bij de Cays is het af en toe mega druk (zie de achtergrond). Maar ook mega gezellig (zie de voorgrond). We zoeken samen met de Agape, Vagebond en Dingo naar leguanen.

Hebbes!

In de Cays zeggen we Hans en Roos dag: ze slaan binnenkort links af waar wij rechtdoor varen. Het wordt onze eigen Full Moon Party. Wie doet er hier het licht uit?

Mayreau is ook prachtig. We passen er net bij in het kleine baaitje en genieten van het prachtige palmstrandje

samen met de Agape, supergezellig

We nemen met z’n vieren een plaatselijke rumpunch en overleven die ternauwernood. Dit was wel een heel erg rake punch