Poeh poeh

Het zou zomaar kunnen dat U onze dagen als eindeloos getuttebol beschouwt. Een beetje zwemmen, ijsje eten, zeiltje hijsen en een BBQtje organiseren op het strand. Welk een vreselijke misperceptie! Wij zien zwaar af hier in de Carieb.

Midden in de nacht bijvoorbeeld staat Caatje plotseling op om haar hoofd door het luik te steken. Een windvlaag, liefst een valwind in een ankerbaai, brengt plots de windgenerator op gang, het loeit, soms klappert er iets, bij de buren vanzelfsprekend en gênant genoeg, en Caatje start een slaapwandeltje. We sussen dat, maar moeten toch een paar minuten klokken mensen, midden in de nacht. Gelden dubbel dus! En als het om 0420 uur tropisch gaat stortregenen gaan we ook weer uit de veren: ‘luiken dicht!, boven de kaartentafel!, ook boven de kaartentafel, oh nee, gelukkig die was al dicht, doorstomen dan naar de hut van de kids!’

Om 0630 wordt er iémand wakker. Dat lijkt een kernafspraak hier aan boord. Kan een kind zijn of een ouder, maar de dag start. Ankerlicht kan uit, we denken aan de accu’s. We doen een spelletje  Uno in het frisse ochtendlicht en gaan ontbijten. Afwassen (kent u dat nog?), tandenpoetsen (op het handje, de machinale is gesneuveld), mengen het restje yoghurt met water en melkpoeder en plaatsen dat onder de buiskap (en hebben zo de volgende dag weer verse yoghurt), meteen ook de zonne-energie lampjes te laden leggen en school kan beginnen.

 

Tegelijkertijd begint ook de klusdag. Of doen we eerst met z’n allen een pre-school zwempartijtje rond de boot? We plonsen, zien vissen de boot keurig schoon houden, en spoelen daarna zoet af. Kan met de plantenspuit, de ‘zwarte zak’ of de buitendouche. Als het water schaars is, is die laatste geen goede optie. Meteen weer de zak vullen en in de zon leggen. Kunnen we vanmiddag warm afspoelen!

Caatje organiseert de ukken in de kuip om stapels boeken, schriftjes en potloden. We hangen flappen aan de bimini tegen de zon die ’s ochtend de stuurboord kant van de kuip in brand zet. Louise heeft continu les en Minne heeft wat gaten in zijn rooster. Die worden gevuld met lego, playmobiel, tekenen en knutselen op eigen kracht. Of helpen van zijn klussende vader. Die hangt ondersteboven boven de schroefaskering, hennegatskoker of met een sponsje onder de boot, boort, schroeft, jubelt, smeert, kit, vloekt, soldeert, lakt, poetst, boent.

 

Dan is er fruithap. Wat dreigt te gaan schimmelen wordt uit de fruitnetjes gevist en opgediend aan de schoolkinderen. Het personeel krijgt de restanten. En voort gaat de schooltrein, op weg naar de lunch. Er wordt en passant opgenomen en gefotografeerd, want de juf van de Wereldschool moet ook op de hoogte blijven.

 

 

Omdat het verse brood even niet voorradig is (ankerbaai zonder voorzieningen, een dagje niet zelf gebakken, kan zomaar gebeuren) improviseren we iets voedzaams. Wentelteefjes, pastasalade, ‘totstie’, noodlesoepen, er zijn genoeg verschrikkelijke alternatieven voor een bruine boterham. Het wordt totstie van oude ham en schimmelkaas (elke kaas is hier razendsnel schimmelkaas, extra voedzaam, al die culturen) en het volk mot daar tomatenketchup bij geserveerd krijgen. U trekt thuis de koelkast open en graait naar het derde plankje in de deur, niet waar? Hupsakee en dippen maar. Zo niet alhier. De koelkast is een ‘bovenlader’ die is ingebouwd in het aanrecht en heeft een energie-verstandig klein dekseltje. De ketchup staat onderachterin, daar kan je donder op zeggen. Aldus gaat het hoofdlampje op de kop en wordt er weer ondersteboven gehangen. Al snel spartelen er twee benen uit het aanrecht en net voor het brein van de ketchupzoekende de 6 graden aantikt, wordt het product gevonden en kan er bij 35 graden onder de bimini aan de opwarmfase begonnen worden. De afwas begint trouwens al weer fors op te stapelen.

Ondertussen is de giek verplaatst om de zonnepanelen vol in de zon te houden. We verzamelen energie uit zon en wind en hebben een forse fixatie daarop. Ook de watertank is legig en dus starten we in de middag, bij een zonnetje en toenemende wind en 25,8 volt op de monitor onze watermaker. Kraantjes omzetten, kwartiertje spoelen, proeven en tanken maar, met 30L/uur superlekker drinkwater. De brandstoftank van de dinghy raakt trouwens eveneens aardig leeg, dus als we naar de kant gaan niet de jerrycans vergeten.

We verzamelen zonnebrand, waterbekers, handdoeken, snorkelgear en strandspullen en gooien dat in de bijboot. Die hangt nog anti-kleptomaan aan een val naast de boot en wordt met een plonsje gelanceerd. De familie stapt ook in. Oh, wacht, de  jerrycans! Terwijl een ouder op het zwemplateau wil stappen gooit een kind vast de bijboot los. Een spagaat volgt met wild zwaaiende armen en enthousiast applaudisserende kinderen op de achtergrond. Na een dubbele Rietberger hangt de ouder diagonaal aan de radarpaal met slechts één zout been. Dat viel mee. De tweetakt start in twee trekkingen en we racen joelend de restanten van de tropische bui van afgelopen nacht het bootje uit. Door schade en schande wijs geworden beachen we niet meer lichtzinnig en besluiten we te ankeren met de bijboot vlak voor de branding. Brillen spugen, vliezen aan en gaan!

In het dorpje, een paar uur later, ontberen we de juiste valuta. Gelukkig hebben we 9 bankpassen en eindeloos veel geduld en vinden uiteindelijk een match tussen een ATM en ons plastic. We gokken op een zinnige kwantiteit en kunnen ons geluk gaan beproeven bij de plaatselijke middenstand. We gaan voor vers, lokaal en betaalbaar, dat lijkt vanzelfsprekend, maar ontdekken dat het niet eenvoudig is het gevoel te creëren dat we voor plaatselijke begrippen een goede prijs-kwaliteit verhouding treffen. De boeddhistische marinade die een reis als de onze over je heen giet helpt echter enorm: we zien het instinken in veel te hoge prijzen als aalmoes en bemerken een samaritaans jubeltje in ons hart in plaats van dat we ons bestolen voelen. Als investering in de avond drinken we limonade en een Ginger Ale bij een lullig cafeetje aan het water, dat wifi zegt te hebben.

Een boatboy heeft zich inmiddels ontfermd over onze dinghy. Ongevraagd heeft ons bijbootje oppas gekregen en dat voelt fantastisch maar ook iets overdreven. Hij lag al aan een slot en we behoren tot de kleinste bijbootjes met de minste PK’s (tot frustratie van Louise, ‘kijk pap, die heeft 350 peekaaa!). We doen een vriendelijk potje handjeklap met de o zo bezorgde oppas-teener en kunnen de bijboot laden met boodschappen en bemanning. Omdat het inmiddels fors is gaan waaien met dito golven, pruttelen we met standje schildpad terug naar de boot. Zigzaggend tussen ankerkettingen en brekertjes bereiken we Bojangles. Die ligt op 6 meter diep water met 20 meter ketting en dat lijkt onder de huidige omstandigheden wat ‘krabjes‘. De snubberlijnen los, ankerketting tien meter vieren, lijnen weer vast. Het waait eigenlijk echt wel hard, dus we halen de zonnepanelen maar even van de bimini. De was halen we ook binnen want het aantal stormknijpers dat we nog hebben is fors gereduceerd door storm en normale wasknijpers redden het slecht tot windje 3.

De boodschappen distribueren we door het schip. Vers in de netjes, houdbaar in de kastjes en onder de banken en wat onontkoombaar koud moet blijven gaat in de koelkast. De kunst is nu te onthouden wat waar verstopt ligt.

Het fornuis gaat op standje cardanisch want we rollen lekker. Voordeel is dat als we over een paar dagen de zee weer opgaan, we in ieder geval al ingeslingerd zijn.

Omdat we nog rijst van gister hebben maken we nasi. Daar zouden we thuis een pit of vier voor gebruiken, edoch Bojangles levert er maar twee. We proberen meteen ook zuunig met gas om te gaan want dat komt niet via het gasbedrijf binnen maar uit een tankje.

Als kok op een rollend schip lijk je op een kruising tussen Bassie en Adriaan. Op ludieke wijze balancerend in het kombuis bakken we een eitje bij de nasi en verbazen ons niet over een volledig rot exemplaar. Die gaat zo over de reling en alle luiken stonden al open dus de geur van zwavel trekt snel weg.

 

Als we gemoedelijk in de kuip zitten met een kommetje nasi gaat achter het hek de zon op indrukwekkende wijze onder. We evalueren de dag (‘waarom hebben wij eigenlijk maar vijf peekaaa?’) en de kids helpen afruimen. Meteen kan ook de zelfgemaakte yoghurt in de koelkast. Ziet er lekker lobbig uit. We poetsen tanden, doen een spannend verhaal uit het hoofd in de voorhut en kussen de kids welterusten. Daarna meteen de bijboot uit de plomp. Valletje eraan en hijsen maar. De beste remedie tegen diefstal schijnt het.

Via de wifi antenne/versterker achter op de boot proberen we een signaal van de kant op te pikken. Het cafeetje van afgelopen middag ligt een kleine 300 meter van de Bojangles en na wat zoekwerk kunnen we het signaal oppikken en loggen we in. Bojangles is in de lucht en afhankelijke van de internetsnelheid hebben we nu WhatsApp op de telefoons en misschien ook wel genoeg bandbreedte om te internetten. Prio 1 is het oppikken van winddata. Als dat lukt kunnen we ook nog wat bloggen misschien of wat info ophalen over toekomstige bestemmingen. Is er geen wifi dat lanceren we de Iridium en proberen met minimaal data-gebruik wat wijzer te worden van de wind de komende drie tot zeven dagen. Ondertussen past de afwas niet meer in de wasbak en wordt het hoogste tijd de tweede ronde van de dag te doen. Er in nog steeds geen afwasmachine gegroeid onder het aanrecht, dus pakken we de borstel er maar weer bij…

Het wordt tijd eens op de kont te gaan zitten, vindt U ook niet? Het is 2130 uur en Caatje en ik gaan na een typisch dagje Caribiaans tuttebollen een serieuze poging wagen elkaar te spreken. Als er een schimmelkaasje rest zouden we dat zomaar op een toastje kunnen gaan smeren en daarbij de Port die we nog uit Porto hebben schenken. Er valt meer dan genoeg na- of voor te mijmeren, of gewoon te genieten van elkaar en/of de sterrenhemel boven een immer ruisende baai.

Alhoewel, er werd over de WhatsApp recent aangegeven dat we al véél te lang geen blog geschreven hebben. ‘Noblesse oblige’, op die manier. Dan moeten we eerst nog de foto’s van de camera’s downloaden en op het internet oploaden. Dit wordt dan een potentieel latertje.

‘Jes, die Fransman zwiebert nu wel heel dicht naar ons toe’. Ah, voor we iets gaan doen korten we toch eerst de ankerketting een paar metertjes in. De wind werd toch al weer wat minder en die Port was toch al minstens tien jaar oud…

 

 

fotoverslag Bequia – Martinique (part I)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Binnenkort meer Martinique, wellicht samen met Dominica, onze volgende bestemming. Groet (en fijne paasdagen)!