We zijn in de adaptatie fase. Wennen aan scheef, wennen aan misselijk, wennen aan niet weten hoe lang we nog onderweg zijn. Wennen aan niet rennen, wennen aan een zingende schroef, het spatten van golven, spetters over de sprayhood. Drie etmalen zijn we onderweg over de oceaan, terug zeilend richting Europa en we hebben er alle tijd voor. Wennen. We moeten nog wel twee weken varen, op z’n minst. Op de plotter kruipen we vooruit. Een rommelig lijntje laat ziet dat we gestuurd worden door de hydrovane die met alle windshifts meestuurt. Onvermoeibaar vangt de vaan windshifts op en wijzigt onze koers. Als het te gortig wordt sturen we bij. Voorlopig varen we met name richting het noorden, de tradewinds uit, op weg het hogedruk gebied dat zich van Bermuda uitstrekt tot de Azoren en dat we door zullen moeten dobberen voor we daarboven westenwind kunnen oppikken.
We hangen al drie dagen over bakboord. De slaapplaatsen daar zijn vol bezet. Hans in de boeg, Caren en Louise in de salon, Minne in de kont en soms aan de hoge kant hangend in het slingerzeiltje en ondergetekende migrerend door het schip. We stutten onszelf met kussens en wennen aan een wiebelend lichaam, aan de boot die ons in slaap sust of met een klap van een hoge golf wakker schudt. We wennen aan wat handig en onhandig is aan boord zeilend over deze boeg. De kombuis aan bakboord is goed bruikbaar, de WC aan stuurboord daarentegen vergt een krachtige zit.
De dagen vullen zich met uitkijken over de intens blauwe oceaan, vissen (bot), weerberichten binnenhalen en interpreteren, communiceren met de Agape die 15 mijl naast ons vaart, met de Dingo die de achtervolging binnenkort inzet en met Roos die we nota bene vanuit Bonaire ook af en toe kunnen spreken via de SSB zender (bijna 1500 km ver weg). We doen lang over maaltijden maken, zoeken zorgvuldig uit welke groenten en fruit aan nuttigen toe zijn, doen spelletjes en zetten om 1600 uur de TV aan. Louise is al zo goed ingeslingerd na een drietal braaksels de eerste twee dagen dat ze binnen op de bank Buurman en Buurman aan kan. Caatje is buiten top maar beweegt zich bij wat forse golfslag binnen voort als een wat serieuzere grieppatient. Wennen dus, adapteren, accepteren. En ondertussen schuiven we over de kaart, ploegen we door de zee en pakken mijl na mijl. Nog zo’n tweeduizend te gaan.
15th May 2018
Minne 15th May 2018
Tent ingepakt, land losgelaten. De nomaden zijn weer op pad. Alle goede wind voor de reis! Ik slinger in gedachte mee.
Els 15th May 2018
Zo dapper allemaal. Ik word al zeeziek als ik het lees. Maar ik hoop op beter weer voor jullie en een voorspoedige reis. Behouden vaart, lieve groet Els en Rob
Leo Zwaal 15th May 2018
Wat is de techniek toch met sprongen vooruit gegaan dat je zelfs vanaf je notendopje op de grote oceaan met de buitenwereld kunt communiceren !
Toen ik in 1995 voor 6 maanden uitgezonden werd naar Bosnië duurde het bijna vier weken voordat mijn vrouw een brief van me ontving die ik direct na aankomst had verstuurd en bellen naar huis ……. dat kon eerder, na twee weken drie minuutjes ( in de hoop dat ze thuis was op het moment dat jij mocht bellen) Goeie reis verder !
Iris Ruisch 15th May 2018
Hi, wow wat pittig moet deze fase zijn…respect hoor voor de kalmte en de acceptatie.
In beperking schuilt vrijheid zegt men toch?
Hang on, we denken aan jullie!
X uit Amsterdam en een dikke knuffel van Bodile voor Louise!