Azoren

Een bonusbestemming doen we aan, de Azoren. Voor we uit Nederland vertrokken hadden we de terugreis nogal open gelaten en ons volledig niet verdiept in deze archipel. Mooi, dat vast wel. Maar dan? Geen benul.

Als we wakker worden na een doodstille nacht in de haven, geloven we het zelf nog niet. We zijn er écht. Écht! Na drie weken zeilen liggen we midden op de oceaan in de haven van Horta. Gister was het miezerig en schemerde het toen we de haven aanliepen, nu is het helder en fris. Een spijkerbroek gaat voor ie de kuip heeft gezien weer de kast in. Te gortig, hier zijn we mentaal nog niet aan toe. Korte benen!
We kunnen de Agape meteen verwelkomen die om de hoek aan de kade is afgemeerd

 

Bij daglicht zien we pas echt goed hoe indrukwekkend uitgebreid de haven van Horta beschilderd is door al onze voorgangers. Van de hele betonnen kade is en wordt (dagelijks) de grond beschilderd, alle muurtjes die bij de haven horen, op het kantoor van de havenmeester na, alles ademt ‘Vertrekken’. Wie hier met zijn/een boot aankwam heeft oceaan gezeild. Op een enkele Rus in een huurbak na dan. Maar niets ten nadele van Russen, natuurlijk, zoals Alexander P ons haarfijn kan uitleggen.

De kou leert ons dat we nu echt een jaar europa niet meer gezien hebben. En dus geen schoenen gedragen hebben sinds juli 2017. Minne past tot zijn geluk de roze-blauwe gympen van Louise, maar zijn zus wurmt met enige moeite haar pootjes in haar sandalen. Jubeltenen over de rand. Dat vergt een investering.

We huren een autootje en hebben met zijn vijven een paar super gezellige dagen. Caatje en Hans gaan op pad om een van de plaatselijke vulkanen langs de kratertop rond te lopen en zien er na een paar uur uit of ze in de Schotse hooglanden hebben gebivakkeerd. Mist in de wimpers vertelt dat er van de krater niet veel te zien is geweest. Desalniettemin was de tocht mooi en op de terugweg zien we, als we weer afdalen richting zeeniveau, de meest prachtige landschappen.

 

 

 

 

 

Ook ontdekken we een van de USP’s van de Azoren: Piscinas natural. We vinden op Horta een ‘natuurzwembad’ dat vanwege de aanlandige swell af en toe een bijzonder spectaculair golfslagbad wordt. In plaats van de bekende toeter horen we het gegil van Minne en Louise die ‘een hele hoge’ aankondigen. Fris vinden we het water wel: dat het water tien graden kouder is dan in de Carieb ontgaat je niet.

 

 

 

 

 

Ook mooi is het vulkaanmuseum dat we op een typische zondagmiddag (spitter spatter spetter) bezoeken. De geoloog in Hans jubelt en ook de rest van de bemanning vermaakt zich uitstekend. Alleen al het gebouw is prachtig en het bezoek aan de oude vuurtoren heel leuk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een maand logeren nemen we begin juni afscheid van Hans. Het is bevreemdend hem dag te zeggen, want in alle omstandigheden -ankerend, in de haven en op zee- is ie onderdeel van de crew geweest en langzamerhand onderdeel van de inventaris. Maar ook is het logisch dat hij zijn reis voortzet, dus na ampel beraad laten we hem toch maar gaan.

Met z’n viertjes gaan we een dag met de pont naar Pico. Het wordt een soort schoolreisje. Eerst een uurtje gezellig varen, dan met een huurautootje op pad met een tussenstop op een van de mooiste/grootste/rustigste/weelderigste speeltuinen die we ooit zagen. Dan op weg naar een mini walvisvaartmuseum met bloederige walvisvangstfilm uit de jaren 50 (past minder goed in het schoolreisje maar met een vader die maandelijks met een lierhandle vissen de kop in slaat zijn Louise en Minne niet heel schrikkerig meer als het om door mensen veroorzaakt dierenleed gaat) en afsluitend een ritje door de natuur: koeien en de vulkaan zijn het thema en we zijn diep onder de indruk van de pracht van dit eiland. Hebben we het overigens nog niet gehad over de fantastische wijn die op Pico gemaakt wordt. Mocht je ooit ergen een ‘Frei Gigante” op de kop kunnen tikken, dan komen we graag met je de plannen voor je volgende vakantie naar de Azoren van infotainment voorzien. Onder het genot van een glaasje door vulkanische muurtjes verwarmde en zilte zeewind verfriste wijn natuurlijk.

 

 

 

We zijn klaar voor een eilandswap samen met de Bojangles. Althans, bijna. Eerst moet onze muurschildering af want alleen met een eigen kunstwerk op de kademuur kan je veilig de Azoren verlaten. We rommelen verf bij elkaar en maken een ontwerp. Al met al een meerdaags project.

 

 

 

De kids logeren de avond voor vertrek nog op de Agape, waardoor Caatje en ik samen de kaai op kunnen om de verjaardag van Caatje vast in te luiden. We eindigen vanzelfsprekend met bier en gin tonic bij Peter. De avond wordt opgeleukt door een briljant eenmansorkest waarvan we een man herkennen uit Douarnenez. De volgende ochtend wordende kids weer afgeleverd en vieren we naast de verjaardag van Caatje ook meteen die van Rob. Als de zelfgebakken appeltaart achter de kiezen is gooien we los.

 

 

 

 

 

 

Scherp aan de wind zeilen we in een middagje feestelijk vanaf Faial langs Pico naar Sao Jorge. Jet Key heeft ons onder de aandacht gebracht van Mies en Adriaan van Olphen, die daar een huis hebben en na een eerste allerhartelijkst welkom van -op Paul na- de aardigste havenmeester van deze reis, staan zij ook al snel op de kaai.

 

 

 

We kunnen de tweede helft van de verjaardagsappeltaart delen als we de volgende dag worden opgepikt door Mies en Adriaan. Niet nadat Caatje een prachtige door Mies bewerkte shawl krijgt. Vervolgens krijgen we een inspirerende eilandtoer voorgeschoteld, incluis mini-wandelingetjes en een heerlijke ‘prato do dia’ lunch. ’s Middags rapen Louise en Minne eieren in het kippenhok van Mies en Adriaan en neemt inzicht in de voedselketen wederom toe. Dank voor het warme onthaal Mies en Adriaan!

 

 

 

We besluiten nog een paar dagen Sao Jorge bij te boeken en maken nog een paar ritjes en wandelingen over een wederom schitterend eiland. Meest in het oog springen zijn de faja’s, uitlopers van lava in de zee die vrij horiozontaal zijn en daardoor makkelijk bebouwbaar. Prachtige dorpjes sieren de de voet van rijkelijk begroeide hellingen. Wandelingen rond en tussen de faja’s kunnen zelfs de meest grote anti-loper aan boord bekoren. Ook biedt Sao Jorge de meest prachtige lava-omhulde zeezwembaden. Daar willen we de kou met liefde voor doorstaan

 

 

 

 

 

 

Eiland nummer vier, voor ons, is Terceira (hetgeen ‘derde’ betekent). Op een snufje wind dobberen we er in een dag heen. We liggen nog net acceptabel te horten en te stoten in de buitenhaven, maar zijn al lang blij met een plek in deze populaire havenplaats. We huren geen autootje maar wandelen door het mondaine stadje dat rijkdom ademt en (net als alle andere eilanden) ontzettend goed onderhouden is.

 

 

 

 

 

Al sinds de eerste dagen op Faial zitten we in een stabiel hogedruk gebied en hebben we schitterend weer. Wel wat weinig wind ook, zoals het heurt. De tocht naar Soa Miguel, waar we Dic en Mieke gaan ontmoeten is er dus een op de motor. Op een vlakke zee, zo weten we inmiddels, kan je heel succesvol uitkijken naar zeezoogdieren. Een paar uur voor zonsondergang is het raak. We zien een fontein van water een mijl of twee van ons vandaan. We verleggen koers en kunnen wel 20 minuten in de buurt van een potvis dobberen. Hupsakee, afgevinkt. Dat was heel indrukwekkend.

 

 

 

 

 

Na een dolfijnenshow gaan we de nacht in en motoren in de ochtend de gigantische haven van Ponta Delgada binnen. De romantiek van de eerdere haventjes is hier ver te zoeken en ook is de swell er niet van de lucht. We snokken lekker aan onze lijnen maar zijn absoluut niet in mineur. Opa en oma kunnen elk moment overvliegen en dus steppen we 10 kilometer naar de luchthaven. We hadden weliswaar op 5 km geanticipeerd, maar een kleine miskleun van ondergetekende in google maps (punaise aan de verkeerde kant van de landingsbaan gezet) steppen we er rustig even bij, in de brandende zon.

 

Het weerzien is heerlijk en hetzelfde geldt voor het appartement dat opa en oma hebben gehuurd in een dorp net voorbij de haven. We hebben dagen lang een (gemeenschappelijk) privézwembad en kids plonsen er doorheen alsof ze een jaar geen water hebben gezien. Anderzijds, Minne blijkt langzamerhand een eigen slag te hebben ontwikkeld die hem zonder drijflichamen aan de oppervlakte brengt, nu en dan, om een hap lucht te nemen. Net als de dolfijnen zwemt ie liever onder water en ‘surfacet’ hij alleen voor de noodzakelijke hap lucht.

 

 

 

 

 

 

 

Met onze family car touren we nu en dan het eiland rond. Wederom prachtig, zij het veel meer ontgonnen dan de eerder bezochte eilanden en ontzetten veel toeristischer. We hebben er geen last van en kunnen geheel Metzerig ongedeerd genieten van de meutes zie zich in lavabaden en boiling lakes dompelen. Of de zwavelgeur nou uit de grond komt of van de dampende lijven is ons niet geheel duidelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Traditiegetrouw vieren we deze reis een verjaardag als er familie op bezoek komt: de oude heren zijn aan de beurt. Eerst wordt het protocol geschreven voor de verjaardag van Dic, waarna Jesse het een dag later mag overdoen. Heerlijk gebak en feestelijke dineetjes luisteren de dagen op. We schrikken als we na alle feestelijkheden constateren dat het vertrek van Dic en Mieke, samen met Louise en Minne er aan zit te komen. We hebben immers besloten dat we de oversteek naar het vaste land van Europa zonder Louise en Minne maken (we vermoeden mogelijk kou en onstuimig weer) en gunnen de kleinkinderen en hun opa en oma twee weken met elkaar in kuuroord Soest.

 

 

 

 

 

Op het vliegveld is het wel even slikken. Voor de achterblijvers dan. Daar vertrekken onze lievies en zijn we voor het eerst deze reis meer dan 1 nacht zonder kids. Welke idioot heeft dit bedacht? Gelukkig landt Stefan binnenkort om met ons mee te varen en is er nog het een en ander te doen om de boot in gereedheid te brengen voor de laatste echte grote crossing…