UK

Voor de twee de keer deze reis zeilen we door de golf van Biskaje. Na een rommelige start is het tweede deel van de crossing naar het noordoosten veel rustiger. Als we Ile Ouessant passeren wordt de wind dun en neemt de getijstroom toe: als die laatste serieus gaat tegen staan zetten we de diesel aan en pruttelen we recht op de Solent af. Haast hebben we niet want om bij daglicht en met stroom mee deze beroemde zeestraat aan te lopen moeten we mikken op de vroege ochtend.

In de nacht steekt een prachtig windje op en kunnen we met een knik in de schoot onze koers voortzetten. We verbazen ons tijdens het afwisselen van de wacht over de weinige motoruren die we gemaakt hebben sinds ons vertrek uit de Canarische Eilanden (op de Commewijne na). Richting de Azoren hebben we nog wel twee dagen gemotord maar daarna met name nog af en toe stroom gedraaid. Het voelt fantastisch ons structureel duurzaam voort te bewegen en te reizen met minimale vervuiling. Ook koken we met een zo weinig mogelijk vlees en eten we op de boot eigenlijk alleen maar vis die we zelf vangen. In het kader daarvan gooien we tijdens het ochtendgloren het makrelenvistuig overboord: Louise verheugt zich al een paar dagen op makreel (er is in dit gebied geen tonijn meer te vangen, makrelen horen er nu wel weer te zijn). We hebben tegen die tijd al een paar uur Engeland in beeld. Vuurtorens flitsen langs de kust van Dorset en ook Wight is ruim voorzien van waarschuwende bakens.

 

 

Twee mijl uit de kust en met nog een mooie stroom tegen vangen we zowaar een bijzonder klein makreeltje. We zouden het eigenlijk moeten terug gooien, maar Louise ziet een privemakreel wel zitten.

In prachtig ochtendlicht varen we de Solent op en vergapen ons aan de bekende rotspartijen ‘the Needles’. De stroom kentert en niet veel later passeren we Yarmouth. We strijken de zeilen en knopen vast aan een mooring. Het weer is práchtig en het opblazen van de bijboot doet wat zon en hitte betref niet onder voor omstandigheden in de Carieb.

 

 

 

 

Het is al weer even geleden dat we in het bijbootje zaten en met een weemoedig gevoel pruttelen we van Bojangles weg. Dit gaan we deze reis niet heel vaak meer doen. Wel heel fijn dat we door deze tussenstop nog een keer met de dinghy op pad kunnen!

In Yarmouth zijn inderdaad fietsen te huur. Daar hebben we na 3/4 jaar geheelonthouding enorm veel zin in. Het is heerlijk in de zomerse hitte door de glooiende heuvels van Wight te fietsen. De kinderen fietsen met ons mee op aanklik fietsen en met gecombineerde aandrijfkracht schieten we lekker op. In het westen kunnen we na wat beklimmingen te fiets en te voet de Needles vanaf land bewonderen. Het is fijn ook zo dicht bij huis te genieten van een bijzondere bestemming die door Caatje en de kids niet eerder bezocht werd.

 

 

 

Terug op boot serveren we het diner bij een prachtige ondergaande zon. De sterren die even later verschijnen versterken ons gevoel bijna thuis te zijn: de grote Beer ligt weer in zijn oude positie en staat niet meer tropische rechtop.

 

 

 

 

Het is toevallig Cowesweek. Joost Dantuma neemt al jaren daaraan deel met de ‘Winsome‘ en het lijkt ons leuk de wedstrijden te bekijken en Joost dag te zeggen. Ondanks dat de fietsverhuurder benadrukte dat naar Cowes fietsen absoluut niet mogelijk is (te ver, te heuvelig, ongeschikte wegen) vertrekken we met een tas vol picknick-waar. Heuvelig is de route inderdaad. We zetten door en bereiken zwaar bezweet de noordzijde van Wight. Dat het helemaal niet waait hadden we op de fiets al bemerkt: de vloot dobbert op de stroom gestaag achteruit en het scheepje dat vlak bij ons terrasje manouvreert is nog geen steek verder als we na een uurtje weer verder fietsen. De wedstrijden duren door gebrek aan wind lang en Joost en zijn mede-bemanningsleden scheuren na de finish naar de kaai om snel nog een biertje met ons te drinken: de zon beperkt ons verblijf in Cowes want voor het donker willen we weer in Yarmouth zijn. De dreigende schemer en de fietsen zonder lichten dwingen ons vol overgave alle heuvels op te stormen en in het laatste daglicht bereiken we ‘udeput’ de boot.

 

 

 

 

Het waait lekker als we onze mooring de volgende dag loslaten en met de klok mee de Solent rondvaren. Diverse wedstrijdvelden passeren we en we voelen ons bijkans ‘competitor’ omdat we in een uur of 4 zeker 10 maal overstag gaan. Dat is ruim meer dan het totale aantal tacks dat we maakten in de 12 maanden hiervoor…

 

 

 

 

 

 

De baai van Chichester is wonderbaarlijk mooi. Achter een nauwe ingang openbaart zich een waddengebiedje dat aan de zuidkant omzoomd is door duinen. Stervensdruk is de ankerplaats als we in de middag het anker droppen, maar we weten ondertussen dat we ons daar geen zorgen over hoeven maken. En inderdaad, na een heerlijke middag aan het strand zien we 1 voor 1 alle boten wegzeilen, tot van de meer dan 50 jachten er niet meer dan 5 resteren die de nacht hier gaan doorbrengen. De wind is weg, het is doodkalm en de avond is weer sprookjesachtig. De laatste avond in Engeland, voor we via een korte stop in Brighton het kanaal doorvaren naar Nederland, denken we.

 

 

 

 

 

 

In Brighton liggen we een nachtje om de was te doen, de bijboot schoon te maken en op te vouwen en omdat we berekend hebben vanaf hier in 2 etmalen naar IJmuiden te kunnen zeilen. Het is tropisch warm als we de haven verlaten. Zoals voorspeld steekt er al snel een windje op, de weersverwachting is prima. Net voorbij Eastbourne krijgen we een appje van Rob, van de Agape, of we ook onweer hebben. We zagen tot zo ver niets en de CAPE was ruim onder de 1000 J/kg. Toch voelen we nattigheid, mede door de tropische start van de dag. De teksten van the Met Office zijn opeens ook onheilspellend en de lucht achter ons onderstreept niet veel later de berichten over onweer en windstoten. Er staat plotseling een trog vlak achter ons in de weerkaart en ook lijkt een aankomst over anderhalf etmaal in Nederland geen goed idee: er is  een enorme verdieping ontstaan van het lagedrukgebied dat we eerder zagen en de daaruit voortkomende wind komt boven de 50 knopen uit. Niet erg gezellig binnenlopen in IJmuiden. Terwijl het tegen middennacht loopt flitst het rond ons over de gehele horizon. Terug varen naar Eastbourne -niet alweer Eastbourne!- is onaantrekkelijk omdat we dan stroom tegen hebben. Dus dan maar over een paar uur Dover in, of all places.

 

Omdat het springtij is jakkeren we met ruim 3 knopen dwarsstroom de westpassage van Dover in. Aan de wachtsteiger leggen we aan en rond 0400 uur kruipen we onder de wol. Onweer horen of zien we niet meer, maar alsnog zijn we blij niet meer op de plas te zitten. Morgen nieuwe plannen maken.

Dover gunt ons een volledig andere blik op the UK dan de aangeharkte en op zeilen gerichte Solent. Vergane glorie horeca, kliffen, scheurende veerboten, kastelen, trieste winkelpassages en moderne malls, dronkaards op straat, obesitas in alle maten. Omdat we ontdekken dat vertrekken er voorlopig niet in zit (niet alleen NL krijgt storm, het Kanaal gaat het voor de kiezen krijgen) maken we plannen om de  komende dagen toch feestelijk te laten zijn. Tijdens de storm blijven we rond de boot hangen, de dag daarna pakken we de trein naar Londen.

 

 

 

Het dagje Londen, in de druilende regen, wordt een prachtige cherry op de Engelse pie. Het Natural History Museum is reuze interessant (en gratis!) voor de kids en voor ons: we herkennen vele van de creaturen die we onderweg tegen kwamen en het is leuk ze van zo dicht bij te kunnen bewonderen.

 

 

 

 

 

 

 

 

De tussenstop voor de lunch is in Hyde Park, waar we heel gezellig met Laurens en Lucie, die ook willen vertrekken, afspreken. Samen wandelen we langs Buckingham Palace en de marcherende majoretten. Dan lopen we door naar het volgende circus: Hamley’s. De kids vergapen zich aan de immense bergen speelgoed, wij vergapen ons aan de kids die geen seconde zeuren over de potentiële aanschaf van een of ander.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In China Town eten we Japans en vervolgens metroën we naar de trein. Dat daarna de 20 minuten wandelen naar de boot ook zonder enige pruttel verloopt leidt zonder dat de jury daar lang over hoeft te beraadslagen tot het eenduidig uitroepen van onze kinderen tot de helden van onze laatste dag in Engeland.

Wederom luiden we onze laatste nacht Engeland in. Morgen varen we wéér naar IJmuiden …